De kunstzinnige, simpele, oneindige sjaal

Jaren geleden, toen Pinterest nog in de kinderschoenen stond en welke.nl in Nederland bekend was zag ik op dat laatste medium een mooi plaatje van een sjaal. Het bleek de artfully simple infinity scarf te zijn waarvan een gratis patroon op mooglyblog stond. Ik was er meteen verliefd op. Ook omdat de titel de lading dekt. Het is een super eenvoudig patroon, ziet er heel schilderachtig uit en doordat hij rond loopt is hij oneindig. Maar eenmaal aan het haken ga je ook alsmaar door. Nog een kleurtje, nog een. En dan is dat de laatste. Of nee, die kleur maakt het echt af. Zo ging het haken.

Nee toch niet helemaal. Het begon namelijk met deel 1 van de sjaal die ik jaren geleden al maakte. En deel twee die afgelopen weekend af kwam. Ik zal het uitleggen. Wanneer wij naar de camping gaan hebben wij een vaste routine in inpakken. Meestal verloopt dit prima. Maar een enkele keer gaat er iets fout. Zoals die keer dat ik zei tegen de kinderen dat ze hun jas moesten pakken en in de auto moesten gaan zitten. Het was schitterend weer en Doerak en Bolleboos hadden heerlijk zonder jas buiten gespeeld. Maar de weersvoorspellingen logen er niet om. Het zou weer flink koud worden. Dus had ik ook truien ingepakt. Hoewel het eind april was. De kapstok was leeg. Dus ik controleerde niet meer of beide jassen mee gekomen waren. Eenmaal op de camping aangekomen bleek er echter geen jas van Doerak te zijn. (Bij thuiskomst lag deze jas op haar bed. Mannie had alle slaapkamers gecontroleerd en geen erg gehad in die jas. En ik had de kapstok gecontroleerd waar geen jas meer aan hing.) Doerak moest het met een trainingsjasje doen en een trui. Die trainingsjas scoorden we op koningsdag op de vrijmarkt voor een euro. Een dikkere jas konden we niet vinden. Tja, eigen schuld dikke bult. Ik ga geen dure jas kopen terwijl ze er thuis 3 heeft. Voor een week moest ze dan maar kou lijden. Maar ik dwaal af. Want nu krijgt Doerak bijna de schuld. Maar zelf ben ik ook wel eens de jassen vergeten. En die keer waar ik nu over wil schrijven gaat het niet over de jassen maar over mijn sjaal. Ik draag 99 van de 100 keer een sjaal als ik een jas aan heb. Zeker als het buiten wat frisser wordt. (Lees: onder de 18 graden) Koude wind in mijn nek tijdens het fietsen of wandelen vind ik echt waardeloos. Dat zorgt voor een heel koud lijf. En die bewuste keer, toen Bolleboos nog een kleuter was en Doerak en dreumes, kwamen we op de camping aan zonder sjaal. Hoe ik zo dom kon zijn om mijn sjaal te vergeten weet ik echt niet. Maar het feit was dat alle sjaals 180 kilometer verderop aan de kaptstok hingen. Gelukkig had ik wel mijn bak met allerlei kleurtjes victory garen van Lammy Yarns bij me. Dus dook ik snel in die bak. Ik haakte in no-time een sjaal volgens het patroon van de artfully simple infinity scarf. Het moest ook een beetje snel. Want ik had de sjaal nodig tijdens een dagje uit die we gepland hadden twee dagen later. Ook zo'n moment dat het weer omsloeg. Van heerlijk zonnig was het ineens koud en guur. De wind blies flink venijnig dus ik was blij met mijn sjaal. Ik moest hem wel drie keer omslaan. Want hij was wel een beetje dunnig.

Eenmaal weer op de camping haakte ik twee duinrozen uit het boek 100 bloemen om te haken en te breien. Die bevestigde ik op de sjaal. En klaar was ik.

Stiekem was ik nooit helemaal tevreden met mijn sjaal. De duinrozen waren wat te zwaar en trokken altijd naar het laagste punt. Terwijl ik de rozen juist halverwege mijn hals gepland had. Dus liep ik de hele dag aan mijn sjaal te hijsen. Ook bleef hij altijd een beetje dunnig. Echt warmte gaf hij niet. En op mijn werk vind ik een warme sjaal onmisbaar. Ik loop regelmatig op mijn werk met paarse handen van de kou. Ik trek gerust halverwege mijn jas van de kapstok en wandel met jas en al door de gangen en in de lokalen. De kinderen kijken er niet eens meer van op. Wel toen ik laatst met vingerloze handschoenen binnen kwam. Maar dat is in deze corona periode niet zo hygienisch. Een dikke sjaal is handiger. Ik draag veel bruin/blauwe kleurcombinaties. Maar een bruin, blauwe dikke sjaal had ik niet echt. Alleen dat dunnetje. Dus besloot ik afgelopen week dat daar verandering in moest komen. Ik trok dezelfde wollebolletjesbak te voorschijn. Want het hoort nog steeds tot mijn favoriete garen. Vooral om leuke decoraties mee te haken. Het blijft kleurvast hoe lang het ook in de zon hangt. Maar nu dwaal ik weer af. Ik was gebleven bij de bak garen die ik onder de kerstboom neerzette. Vlak naast mijn okergele stoeltje. En waar ik elke keer weer in dook om dezelfde kleurtjes te voorschijn te halen als ik jaren geleden gebruikte. Donkerbruin was echt nog een heel klein restje. De nieuwe kleur donkerbruin die ik had was lichter. Bij de laatste toer donkerbruin moest ik de begin en einddraad letterlijk aan elkaar knopen. Ik kon ze niet meer stevig onzichtbaar weg stoppen. Ondertussen haalde ik de duinrozen juist weer van mijn sjaal. Een uitdaging want meestal maak ik iets vast met de bedoeling dat het nooit meer los komt. Een van de rozen maakte ik vast op een lossen ketting. Die roos mocht dienst doen als versiering. Gisteren haakte ik dan toch eindelijk de laatste toer. Tenminste. Voor nu even. De sjaal is heerlijk warm. Maar wie weet kriebelt het binnenkort toch weer. Of begin ik met een andere kleurencombinatie. Ik zag heel veel leuke kleurtjes groen. Gecombineerd met zwart lijkt me dat erg leuk... Of zal ik dan ook een ander patroon uit zoeken? Er staan er genoeg op Mooglyblog. Nou ja ik houd jullie wel op de hoogte. ;-)

De sjaal is op veel verschillende manieren te dragen. Bij een jasje, op een tuniek als versiering of lekker bij een jurkje wanneer het al herfstig wordt of een koude lentedag is. Ps. alle foto's zijn van de nieuwe sjaal. Ik heb geen foto's van de oude.

Schuldgevoel met goede afloop

Voor de scholen dicht gaan nog even een berichtje op mijn blog. Want het zou zo maar kunnen dat dat met de kinderen om me heen even voorlopig niet gaat lukken. En ik had beloofd in mijn vorige bericht dat ik nog iets over een van Bolleboos zijn knuffels zou vertellen.

Ik had bedacht om voor Doerak en Bolleboos iets te maken voor Sinterklaas. Ik bedacht een gehaakte Pikachu voor Bolleboos. En een speelboek voor Doerak. En dan heb ik het niet over het afgelopen sinterklaasfeest. Ook niet voor het feest van vorig jaar. Maar het jaar daar voor. Ik knutselde eindeloos op zolder met veel moed en energie. Maar de cadeau's kwamen niet op tijd af. Toen sint eenmaal voorbij was en de urgentie er af was bleven de knutsels liggen. Er waren andere dingen. 

Uiteindelijk pakte ik het haakwerk van Bolleboos weer op. Het schuldgevoel wat elke keer boven kwam drijven als ik het half af werkje tegen kwam was sterk genoeg om er voor te zorgen dat ik het weer op pakte. Ik vond het niet heel leuk meer. Dat kwam waarschijnlijk omdat er druk achter zat. Ik had wat beloofd aan Bolleboos en dat moest nu eenmaal gebeuren. Maar eenmaal weer echt goed aan de gang kreeg ik er toch weer plezier in. Ik nam hem mee op naar de camping in de meivakantie. En was echt streng voor mezelf. Eerst die knuffel... dan wat anders. En zo kwam hij eindelijk af. Ik zette alle delen meteen vast. Dat vind ik zelf altijd een moeilijk karwei. Want meestal komen de onderdelen scheef te zitten. En moet ik meerdere keren dingen los halen en opnieuw vast maken. Maar onderdeeltje voor onderdeeltje ging het goed. Dan heb ik niet de spanning tijdens het haken dat ik zoveel tegelijk moet aanzetten straks aan het eind. 

Eenmaal af beloofde ik mezelf dat ik hem gelijk op de foto ging zetten. Maar de verhuizing had eerst prioriteit. En daarna kwamen er nog 1001 prioriteiten. Af en toe bekroop me een vaag schuldgevoel. Ik moest het knuffeltje nog op de foto zetten. Want ik wilde hem laten zien aan de maakster van het patroon: Sabrina. Nu ik afgelopen week toch met het fototoestel boven was om de deken op de foto te zetten begon ik ook maar meteen met het fotograferen van Pikachu. 

Waarom nu precies Pikachu? Bolleboos heeft een papa die gek is op gamen. En dan vooral de games van Nintendo. Hij is een verzamelaar. Nu verzamelt Mannie niet meer zo fanatiek als vroeger. Maar hij wil nog wel graag de topstukken hebben. Dus hier in huis staan alle Nintendoconsoles en een enorme verzameling spelletjes. Bolleboos grasduint graag in die spelletjes. En dus ontdekte hij Pokémon. Hij speelt verder nauwelijks spelletjes van Pokémon. Maar toen hij een knuffel van Pikachu ontdekte in een gamewinkel (wij bezoeken als we gaan winkelen nog al eens een gamewinkel omdat de mannen daar zo blij van worden.) wilde hij die graag hebben. Vandaar dat ik dit knuffeltje wilde maken. En toen ik daar ook nog een gratis patroon van vond kon mijn dag niet meer stuk. En toen Bolleboos eindelijk zijn Pikachu kreeg zijn dag ook niet meer. 

In de bedstee met de double trouble deken

 Toen we voor de tweede keer verhuisden in 4 jaar tijd waren Bolleboos en Doerak op z'n zachtst gezegd niet heel blij met onze beslissing. En wat doe je dan als ouders: je probeert je kinderen te paaien. Ze zouden een trampoline in de tuin krijgen. Doerak kreeg een slaapkamer met een wasbakje. En Bolleboos kreeg de hele zolder. Die zolder moest papa eerst nog even gaan opknappen. Want die zolder was ooit ingericht in de jaren 70 en daarna nooit meer. Wij hadden geen retrobehang. Wij hadden gewoon het originele appeltjesgroene behang met een motief uit de zeventiger jaren. En ook de plafondplaten waren appeltjesgroen. En de meubels waren bruin. De gordijnen en de kussentjes ook.

Bolleboos en Doerak verzoenden zich snel met de verhuizing. Toen we eenmaal het huis van buiten hadden bekeken in het donker en ze de buurt een beetje verkend hadden en toen ze hoorden dat ze op hun eigen school bleven en dat we naar dezelfde kerk zouden blijven gaan wilden ze zo snel mogelijk verhuizen. Wel nu. Of wij nu zo geslaagd waren in dat bewusten mooie voorspiegelen of dat ze zich gewoon schikten in het onvermijdelijke en er dan maar het beste van maakten weten we niet. Maar gelukkig gingen ze vol enthousiasme mee toen het eenmaal zo ver was. 

Het huis was niet alleen op zolder volledig ingericht naar de jaren 70. Ook op de andere verdiepingen was er duidelijk niet veel meer gedaan nadat het 50 jaar geleden ingericht was. Niet dat het verwaarloosd was. Verre van dat. Overal was met liefde geklust en overal zag de boel er netjes uit. En dat was wat ons over de streep trok. Want we konden niet van te voren alles verbouwen. We moesten in het huis trekken zoals het was. En dat betekent dat we schrootjes aan de muren hebben. En een schitterende keuken met tegeltjes aanrecht en bruine wasbak. (Ik ben werkelijk waar verliefd op die keuken. En ik weet dat hij aan zijn eind is en er ooit een andere in moet. Maar dat gaat me aan het hart.) Bovendien hadden we een piepklein badkamertje die wel hoognodig aan vervanging toe was. Die pakte Mannie dus als eerste aan. Terwijl ik project verhuizen op me nam, begon hij aan het project badkamer. Dat liep gesmeerd en na 3 weken konden we in het nieuwe huis in bad de dag nadat we de sleutel van het oude huis hadden ingeleverd. 

Na de badkamer was de hobbykamer aan de beurt. Simpelweg omdat er met de huidige inrichting die de bewoners achter gelaten hadden geen bed in paste. Die pakten we goed aan. Daarna verhuisde Bolleboos met een deel van zijn speelgoed naar beneden. Hij verliet zijn appeltjesgroene appartement voor de hobbykamer waar zijn bed net in paste. 

En dat appartement toverde Mannie in de weken die volgden om naar een prachtig, warm, goed geïsoleerd, grijs/wit paleisje. Niet alleen voor de muren en plafondplaten was alles spic en span. Ook erachter was alles goed geïsoleerd. Vlak voor Bolleboos zijn verjaardag kwam de zolderkamer af. Dit kwam mede door de coronacrisis en de lockdown die zorgde voor ander werk voor Mannie dan hij normaal deed. En omdat er niet meteen voldoende ruimte was om al zijn uren ingezet te worden kon hij flink doorklussen. Ik was namelijk ook thuis. Want ik was drie weken lang verkouden. En had geen reuk of smaak. (helaas konden we toen nog niet testen) Dus terwijl ik beneden de kinderen bezig hield met hun schoolwerk zat Mannie de maandag en dinsdag onafgebroken op zolder. Timmerde een kastenwand. Kasten onder de schuine kap (die wij in beslag genomen hebben voor onze spullen) een bedstee (die ik meteen voor ogen zag en waar Mannie op mijn aanwijzingen begon met bouwen. Zelf had hij nog geen idee hoe die bedstee er uit moest komen te zien) een bureau en een kastenwand waar Bolleboos zijn speelgoed in op kan bergen en waar zijn kleding in zit. 

Bolleboos kon de dag voor hij jarig was op zijn kamer slapen. En ondertussen had ik ook niet stil gezeten. De Double Trouble deken waar ik al een tijd mee bezig was kwam af. Wat een geluk dat ik dat af had vlak voor Bolleboos zijn nieuwe kamer in kon. En al is het op zolder lang zo koud niet als dat het vorig jaar winter was die deken ligt heerlijk op zijn bed en hij slaapt er elke avond onder. 

Het verhaal van die deken? Dat zou ik bijna vergeten terwijl dit geen bouwblog is maar een handwerkblog. Nadat de deken van Doerak af was wilde ik eigenlijk meteen weer aan een nieuwe beginnen. Nu wilde ik er een voor Bolleboos maken. En Bolleboos wilde dat ook wel graag. Dus zochten we samen op internet naar een mooi patroon. Daarna zijn wij samen naar de wolwinkel gegaan en kochten we een grote stapel bollen. Daar ging ik tijdens een hittegolf in de zomervakantie mee aan de slag. Nu is het nog een klein lapje, verklaarde ik naar Mannie. Maar straks in de winter is het heerlijk haken met zo'n deken over mijn benen. Nou dat was waar. Er ging nog een zomer en nog een winter overheen. En ik vond het heerlijk haken. Niets van waar dat het dubbele problemen waren zoals de naam deed vermoeden. Het tunisch haken vond ik een feest om te doen. En de steken zorgden ook niet voor al te veel problemen. De enige problemen die ik wel eens tegenkwam was dat ik een steek niet mooi vond voor een jongensdeken. En dan zocht ik een andere op internet. Ook in overleg met Bolleboos. Zo werd het echt zijn deken. 

Toen de deken af was en ik merkte dat Bolleboos er zo blij mee was was het dubbel genieten. Eerst genieten van al het werk. En toen genieten van mijn 11 jarige zoon die zo heerlijk onder zijn deken kan kruipen. 

Wat een knuffels heeft deze jongen in zijn nisje in zijn bedstee. Heel veel door mama gehaakt. Sommige is al eens over geblogd. Sommige nog nooit. Binnenkort zal ik het verhaal van een van hen vertellen