Perfecte vogeltjes de de show stelen

Wat een drukte. Nu al. Waar ik het over heb? Over de kerstinkopen. Vanmorgen ben ik met deze dag meegerekend 3 dagen voor de winkels dichtgaan voor kerst maar dapper naar de winkels gegaan. Met lijstje. Want ik wil alles in een keer hebben. Na vandaag wil ik niet meer in de winkels komen. Maar wat is het al druk. Ik observeerde zo eens en zag van alles. Sommigen waren gestrest en leken gek te worden van de drukte. Anderen maakten zich nergens druk om en stonden heerlijk samen te kletsen. Sommigen overlegden samen over groente of vlees wat het best zou zijn. Terwijl anderen zich een weg probeerden te banen met een briefje waar nu net even andere dingen op stonden dan normaal. Sommigen hielden de moed er in. Terwijl anderen licht wanhopig leken te worden.  "Het wordt elke dag een beetje drukker," zei de jongen achter de kassa. "Maar het gekke is dat het niet eens het drukst is op de dagen voor kerst. Met Pasen en Pinksteren is het nog veel drukker." Zouden we met z'n allen onze buik een beetje vol hebben van het vreetfestijn wat Kerst geworden is? Matigen we onze overdreven gekkigheid en pakken we nu extra uit met de andere feestdagen? Of liggen de vriezers al vol omdat we bang zijn om mis te grijpen. En hebben we de afgelopen weken al veel inkopen gedaan. We kunnen het maar alvast hebben.

Bijkomend van alle chaos zat ik even lekker in mijn stoel op Pinterest te bladeren. Gewoon zonder zoekopdracht even plaatjes scrollen op mijn telefoon. Ik kwam een perfect weddingcake tegen, THE cutest baby outfit ever, een lekker hapje waar je op elk feestje de show mee steelt en bij het openen van mijn mail zag ik een reclame mail waarin stond dat het nog niet te laat is en ik mijn perfecte kerstoutfit nog online kan bestellen. Zomaar even een paar dingen die mij opvielen. Want kennelijk willen we dit. De show stelen, perfecte plaatjes. We willen groots uitpakken met feestdagen. Want stel je voor dat we ergens iets te kort komen. Dat onze familie die bij ons komt eten het idee zou kunnen krijgen dat we de boel niet helemaal op orde hebben. En dat onze beste vrienden nu net de allerbeste amuze voor het kerstdiner zouden moeten missen. Maar waar doen we het voor? Waar doe ik het voor? Is het de stress waart om na twee dagen uitsloven te kunnen zeggen: "Maar het was wel perfect."

En dan denk ik ook gewoon even aan mijn blog. Ja, het aantal volgers blijft uit. Zelfs nu ik al een poosje langer bezig ben. Even schoot het hele bloggen er bij in. Maar dan ga ik het toch ook weer missen. Soms vraag ik me af wat er anders is aan mijn blog. Zijn het niet de perfecte plaatjes, zijn de verhaaltjes te lang? Of te nietszeggend? Maak ik geen perfecte werkstukjes. Of moet ik ook superlatieven gebruiken om mijn werkstukjes aan te prijzen? Moet ik zinnen gebruiken als: 'De sieraden waar ik overal de show mee steel.' Of: 'de meest perfecte vogeltjes alle tijden.' Of... zal ik gewoon mijzelf blijven. En dan maar accepteren dat ik de show niet steel. Dat ik geen perfect blog heb waar de volgers massaal aanhaken. Gewoon mijn verhaaltjes blijven schrijven voor degene die wel genieten. Zoals vrienden, tantes en andere bekenden die geen officiële volger zijn, geen tot weinig berichtjes achterlaten maar wel blijven lezen.

Gisteren kwam ons kleine Doerakje stralend uit haar bed. "Mama, ik moet u iets heel fijns vertellen. Ik voelde ineens zo een beetje aan mijn kleine tandje. En weet u? Het is echt heel leuk. Hij wiebelt een klein beetje." Haar stralende ogen, haar grote geluk. Een wiebeltand. Eindelijk. Want ze hoopt er al zeker een jaar op. Razend interessant. Misschien is zij nog wel het beste voorbeeld. Gewoon dolgelukkig zijn met het gewone. Het normale. Dat wat ieder mens overkomt. Een wiebeltand.

En daarom maar weer gewoon een berichtje. Over een gewoon werkstukje. Maar waar ik weer met heel veel liefde en plezier aan gewerkt hebt. Ik heb al meer voor die persoon baby cadeautjes gehaakt. En nu vroeg ze of ik iets moois voor haar vriendin wilde maken. Natuurlijk wilde ik dat. Dus ging ik aan de slag met de opgegeven kleuren. Vogeltjes moesten het weer worden. De vogeltjes van het patroon van dol-op-wol. Met een hartje en een ster. En een slinger.  Ik mailde wat ideeën maar kreeg de vrije hand over de invulling er van. Omdat het cadeautje voor een jongen is wilde ik het niet te zoet maken met bloemetjes en vlindertjes. En daarom dacht ik even heel diep na hoe ik de slinger zou haken.

 Het leek me leuk om aan te haken bij het hartje en de ster. Als ik nu een slinger met hartjes haakte in plaats van met blaadjes. En ik kleine sterren er op zou bevestigen in plaats van bloemetjes. Al hakend bedacht ik dat het ook nog wel een leuk idee zou zijn om met houten knoopjes te werken. Dus maakte ik aan een kant van het hartje en de ster een knoopje in het midden. Zodat degene die het krijgt zelf kan kiezen welke kant ze het mooist vind.

 En haakte ik om een paar houten knoopjes toch een soort van bloemetjes. Die bloemetjes bevestigde ik ook op de slinger.

Toen alles klaar was kreeg ik een hele blijde vrolijke mail. Wat heerlijk. Ja stuur maar snel op. Dan kan ik het zaterdag geven als ik naar haar toe ga. Wat fijn dat het klaar is. Met nog een klein cadeautje voor haarzelf deed ik het pakketje op de post. En daar kwamen ze aanvliegen. Een tevreden klant. En een tevreden haakster. 

Rest mij nog om iedereen hele fijne en goede kerstdagen te wensen. Met perfecte hapjes en amuses of zonder. Als je er van geniet is het goed. En denk vooral aan het perfecte Kind wat ooit geboren is. Want als er een iemand perfect was is Hij het. En het mooiste van dat Kind? Dat je niet perfect hoeft ze zijn om in Hem te geloven en bij Hem te horen.