maandag 21 december 2020

De kunstzinnige, simpele, oneindige sjaal

Jaren geleden, toen Pinterest nog in de kinderschoenen stond en welke.nl in Nederland bekend was zag ik op dat laatste medium een mooi plaatje van een sjaal. Het bleek de artfully simple infinity scarf te zijn waarvan een gratis patroon op mooglyblog stond. Ik was er meteen verliefd op. Ook omdat de titel de lading dekt. Het is een super eenvoudig patroon, ziet er heel schilderachtig uit en doordat hij rond loopt is hij oneindig. Maar eenmaal aan het haken ga je ook alsmaar door. Nog een kleurtje, nog een. En dan is dat de laatste. Of nee, die kleur maakt het echt af. Zo ging het haken.
Nee toch niet helemaal. Het begon namelijk met deel 1 van de sjaal die ik jaren geleden al maakte. En deel twee die afgelopen weekend af kwam. Ik zal het uitleggen. Wanneer wij naar de camping gaan hebben wij een vaste routine in inpakken. Meestal verloopt dit prima. Maar een enkele keer gaat er iets fout. Zoals die keer dat ik zei tegen de kinderen dat ze hun jas moesten pakken en in de auto moesten gaan zitten. Het was schitterend weer en Doerak en Bolleboos hadden heerlijk zonder jas buiten gespeeld. Maar de weersvoorspellingen logen er niet om. Het zou weer flink koud worden. Dus had ik ook truien ingepakt. Hoewel het eind april was. De kapstok was leeg. Dus ik controleerde niet meer of beide jassen mee gekomen waren. Eenmaal op de camping aangekomen bleek er echter geen jas van Doerak te zijn. (Bij thuiskomst lag deze jas op haar bed. Mannie had alle slaapkamers gecontroleerd en geen erg gehad in die jas. En ik had de kapstok gecontroleerd waar geen jas meer aan hing.) Doerak moest het met een trainingsjasje doen en een trui. Die trainingsjas scoorden we op koningsdag op de vrijmarkt voor een euro. Een dikkere jas konden we niet vinden. Tja, eigen schuld dikke bult. Ik ga geen dure jas kopen terwijl ze er thuis 3 heeft. Voor een week moest ze dan maar kou lijden. Maar ik dwaal af. Want nu krijgt Doerak bijna de schuld. Maar zelf ben ik ook wel eens de jassen vergeten. En die keer waar ik nu over wil schrijven gaat het niet over de jassen maar over mijn sjaal. Ik draag 99 van de 100 keer een sjaal als ik een jas aan heb. Zeker als het buiten wat frisser wordt. (Lees: onder de 18 graden) Koude wind in mijn nek tijdens het fietsen of wandelen vind ik echt waardeloos. Dat zorgt voor een heel koud lijf. En die bewuste keer, toen Bolleboos nog een kleuter was en Doerak en dreumes, kwamen we op de camping aan zonder sjaal. Hoe ik zo dom kon zijn om mijn sjaal te vergeten weet ik echt niet. Maar het feit was dat alle sjaals 180 kilometer verderop aan de kaptstok hingen. Gelukkig had ik wel mijn bak met allerlei kleurtjes victory garen van Lammy Yarns bij me. Dus dook ik snel in die bak. Ik haakte in no-time een sjaal volgens het patroon van de artfully simple infinity scarf. Het moest ook een beetje snel. Want ik had de sjaal nodig tijdens een dagje uit die we gepland hadden twee dagen later. Ook zo'n moment dat het weer omsloeg. Van heerlijk zonnig was het ineens koud en guur. De wind blies flink venijnig dus ik was blij met mijn sjaal. Ik moest hem wel drie keer omslaan. Want hij was wel een beetje dunnig.
Eenmaal weer op de camping haakte ik twee duinrozen uit het boek 100 bloemen om te haken en te breien. Die bevestigde ik op de sjaal. En klaar was ik.
Stiekem was ik nooit helemaal tevreden met mijn sjaal. De duinrozen waren wat te zwaar en trokken altijd naar het laagste punt. Terwijl ik de rozen juist halverwege mijn hals gepland had. Dus liep ik de hele dag aan mijn sjaal te hijsen. Ook bleef hij altijd een beetje dunnig. Echt warmte gaf hij niet. En op mijn werk vind ik een warme sjaal onmisbaar. Ik loop regelmatig op mijn werk met paarse handen van de kou. Ik trek gerust halverwege mijn jas van de kapstok en wandel met jas en al door de gangen en in de lokalen. De kinderen kijken er niet eens meer van op. Wel toen ik laatst met vingerloze handschoenen binnen kwam. Maar dat is in deze corona periode niet zo hygienisch. Een dikke sjaal is handiger. Ik draag veel bruin/blauwe kleurcombinaties. Maar een bruin, blauwe dikke sjaal had ik niet echt. Alleen dat dunnetje. Dus besloot ik afgelopen week dat daar verandering in moest komen. Ik trok dezelfde wollebolletjesbak te voorschijn. Want het hoort nog steeds tot mijn favoriete garen. Vooral om leuke decoraties mee te haken. Het blijft kleurvast hoe lang het ook in de zon hangt. Maar nu dwaal ik weer af. Ik was gebleven bij de bak garen die ik onder de kerstboom neerzette. Vlak naast mijn okergele stoeltje. En waar ik elke keer weer in dook om dezelfde kleurtjes te voorschijn te halen als ik jaren geleden gebruikte. Donkerbruin was echt nog een heel klein restje. De nieuwe kleur donkerbruin die ik had was lichter. Bij de laatste toer donkerbruin moest ik de begin en einddraad letterlijk aan elkaar knopen. Ik kon ze niet meer stevig onzichtbaar weg stoppen. Ondertussen haalde ik de duinrozen juist weer van mijn sjaal. Een uitdaging want meestal maak ik iets vast met de bedoeling dat het nooit meer los komt. Een van de rozen maakte ik vast op een lossen ketting. Die roos mocht dienst doen als versiering. Gisteren haakte ik dan toch eindelijk de laatste toer. Tenminste. Voor nu even. De sjaal is heerlijk warm. Maar wie weet kriebelt het binnenkort toch weer. Of begin ik met een andere kleurencombinatie. Ik zag heel veel leuke kleurtjes groen. Gecombineerd met zwart lijkt me dat erg leuk... Of zal ik dan ook een ander patroon uit zoeken? Er staan er genoeg op Mooglyblog. Nou ja ik houd jullie wel op de hoogte. ;-)
De sjaal is op veel verschillende manieren te dragen. Bij een jasje, op een tuniek als versiering of lekker bij een jurkje wanneer het al herfstig wordt of een koude lentedag is. Ps. alle foto's zijn van de nieuwe sjaal. Ik heb geen foto's van de oude.

maandag 14 december 2020

Schuldgevoel met goede afloop

Voor de scholen dicht gaan nog even een berichtje op mijn blog. Want het zou zo maar kunnen dat dat met de kinderen om me heen even voorlopig niet gaat lukken. En ik had beloofd in mijn vorige bericht dat ik nog iets over een van Bolleboos zijn knuffels zou vertellen.

Ik had bedacht om voor Doerak en Bolleboos iets te maken voor Sinterklaas. Ik bedacht een gehaakte Pikachu voor Bolleboos. En een speelboek voor Doerak. En dan heb ik het niet over het afgelopen sinterklaasfeest. Ook niet voor het feest van vorig jaar. Maar het jaar daar voor. Ik knutselde eindeloos op zolder met veel moed en energie. Maar de cadeau's kwamen niet op tijd af. Toen sint eenmaal voorbij was en de urgentie er af was bleven de knutsels liggen. Er waren andere dingen. 

Uiteindelijk pakte ik het haakwerk van Bolleboos weer op. Het schuldgevoel wat elke keer boven kwam drijven als ik het half af werkje tegen kwam was sterk genoeg om er voor te zorgen dat ik het weer op pakte. Ik vond het niet heel leuk meer. Dat kwam waarschijnlijk omdat er druk achter zat. Ik had wat beloofd aan Bolleboos en dat moest nu eenmaal gebeuren. Maar eenmaal weer echt goed aan de gang kreeg ik er toch weer plezier in. Ik nam hem mee op naar de camping in de meivakantie. En was echt streng voor mezelf. Eerst die knuffel... dan wat anders. En zo kwam hij eindelijk af. Ik zette alle delen meteen vast. Dat vind ik zelf altijd een moeilijk karwei. Want meestal komen de onderdelen scheef te zitten. En moet ik meerdere keren dingen los halen en opnieuw vast maken. Maar onderdeeltje voor onderdeeltje ging het goed. Dan heb ik niet de spanning tijdens het haken dat ik zoveel tegelijk moet aanzetten straks aan het eind. 

Eenmaal af beloofde ik mezelf dat ik hem gelijk op de foto ging zetten. Maar de verhuizing had eerst prioriteit. En daarna kwamen er nog 1001 prioriteiten. Af en toe bekroop me een vaag schuldgevoel. Ik moest het knuffeltje nog op de foto zetten. Want ik wilde hem laten zien aan de maakster van het patroon: Sabrina. Nu ik afgelopen week toch met het fototoestel boven was om de deken op de foto te zetten begon ik ook maar meteen met het fotograferen van Pikachu. 

Waarom nu precies Pikachu? Bolleboos heeft een papa die gek is op gamen. En dan vooral de games van Nintendo. Hij is een verzamelaar. Nu verzamelt Mannie niet meer zo fanatiek als vroeger. Maar hij wil nog wel graag de topstukken hebben. Dus hier in huis staan alle Nintendoconsoles en een enorme verzameling spelletjes. Bolleboos grasduint graag in die spelletjes. En dus ontdekte hij Pokémon. Hij speelt verder nauwelijks spelletjes van Pokémon. Maar toen hij een knuffel van Pikachu ontdekte in een gamewinkel (wij bezoeken als we gaan winkelen nog al eens een gamewinkel omdat de mannen daar zo blij van worden.) wilde hij die graag hebben. Vandaar dat ik dit knuffeltje wilde maken. En toen ik daar ook nog een gratis patroon van vond kon mijn dag niet meer stuk. En toen Bolleboos eindelijk zijn Pikachu kreeg zijn dag ook niet meer. 

donderdag 10 december 2020

In de bedstee met de double trouble deken

 Toen we voor de tweede keer verhuisden in 4 jaar tijd waren Bolleboos en Doerak op z'n zachtst gezegd niet heel blij met onze beslissing. En wat doe je dan als ouders: je probeert je kinderen te paaien. Ze zouden een trampoline in de tuin krijgen. Doerak kreeg een slaapkamer met een wasbakje. En Bolleboos kreeg de hele zolder. Die zolder moest papa eerst nog even gaan opknappen. Want die zolder was ooit ingericht in de jaren 70 en daarna nooit meer. Wij hadden geen retrobehang. Wij hadden gewoon het originele appeltjesgroene behang met een motief uit de zeventiger jaren. En ook de plafondplaten waren appeltjesgroen. En de meubels waren bruin. De gordijnen en de kussentjes ook.

Bolleboos en Doerak verzoenden zich snel met de verhuizing. Toen we eenmaal het huis van buiten hadden bekeken in het donker en ze de buurt een beetje verkend hadden en toen ze hoorden dat ze op hun eigen school bleven en dat we naar dezelfde kerk zouden blijven gaan wilden ze zo snel mogelijk verhuizen. Wel nu. Of wij nu zo geslaagd waren in dat bewusten mooie voorspiegelen of dat ze zich gewoon schikten in het onvermijdelijke en er dan maar het beste van maakten weten we niet. Maar gelukkig gingen ze vol enthousiasme mee toen het eenmaal zo ver was. 

Het huis was niet alleen op zolder volledig ingericht naar de jaren 70. Ook op de andere verdiepingen was er duidelijk niet veel meer gedaan nadat het 50 jaar geleden ingericht was. Niet dat het verwaarloosd was. Verre van dat. Overal was met liefde geklust en overal zag de boel er netjes uit. En dat was wat ons over de streep trok. Want we konden niet van te voren alles verbouwen. We moesten in het huis trekken zoals het was. En dat betekent dat we schrootjes aan de muren hebben. En een schitterende keuken met tegeltjes aanrecht en bruine wasbak. (Ik ben werkelijk waar verliefd op die keuken. En ik weet dat hij aan zijn eind is en er ooit een andere in moet. Maar dat gaat me aan het hart.) Bovendien hadden we een piepklein badkamertje die wel hoognodig aan vervanging toe was. Die pakte Mannie dus als eerste aan. Terwijl ik project verhuizen op me nam, begon hij aan het project badkamer. Dat liep gesmeerd en na 3 weken konden we in het nieuwe huis in bad de dag nadat we de sleutel van het oude huis hadden ingeleverd. 

Na de badkamer was de hobbykamer aan de beurt. Simpelweg omdat er met de huidige inrichting die de bewoners achter gelaten hadden geen bed in paste. Die pakten we goed aan. Daarna verhuisde Bolleboos met een deel van zijn speelgoed naar beneden. Hij verliet zijn appeltjesgroene appartement voor de hobbykamer waar zijn bed net in paste. 

En dat appartement toverde Mannie in de weken die volgden om naar een prachtig, warm, goed geïsoleerd, grijs/wit paleisje. Niet alleen voor de muren en plafondplaten was alles spic en span. Ook erachter was alles goed geïsoleerd. Vlak voor Bolleboos zijn verjaardag kwam de zolderkamer af. Dit kwam mede door de coronacrisis en de lockdown die zorgde voor ander werk voor Mannie dan hij normaal deed. En omdat er niet meteen voldoende ruimte was om al zijn uren ingezet te worden kon hij flink doorklussen. Ik was namelijk ook thuis. Want ik was drie weken lang verkouden. En had geen reuk of smaak. (helaas konden we toen nog niet testen) Dus terwijl ik beneden de kinderen bezig hield met hun schoolwerk zat Mannie de maandag en dinsdag onafgebroken op zolder. Timmerde een kastenwand. Kasten onder de schuine kap (die wij in beslag genomen hebben voor onze spullen) een bedstee (die ik meteen voor ogen zag en waar Mannie op mijn aanwijzingen begon met bouwen. Zelf had hij nog geen idee hoe die bedstee er uit moest komen te zien) een bureau en een kastenwand waar Bolleboos zijn speelgoed in op kan bergen en waar zijn kleding in zit. 

Bolleboos kon de dag voor hij jarig was op zijn kamer slapen. En ondertussen had ik ook niet stil gezeten. De Double Trouble deken waar ik al een tijd mee bezig was kwam af. Wat een geluk dat ik dat af had vlak voor Bolleboos zijn nieuwe kamer in kon. En al is het op zolder lang zo koud niet als dat het vorig jaar winter was die deken ligt heerlijk op zijn bed en hij slaapt er elke avond onder. 

Het verhaal van die deken? Dat zou ik bijna vergeten terwijl dit geen bouwblog is maar een handwerkblog. Nadat de deken van Doerak af was wilde ik eigenlijk meteen weer aan een nieuwe beginnen. Nu wilde ik er een voor Bolleboos maken. En Bolleboos wilde dat ook wel graag. Dus zochten we samen op internet naar een mooi patroon. Daarna zijn wij samen naar de wolwinkel gegaan en kochten we een grote stapel bollen. Daar ging ik tijdens een hittegolf in de zomervakantie mee aan de slag. Nu is het nog een klein lapje, verklaarde ik naar Mannie. Maar straks in de winter is het heerlijk haken met zo'n deken over mijn benen. Nou dat was waar. Er ging nog een zomer en nog een winter overheen. En ik vond het heerlijk haken. Niets van waar dat het dubbele problemen waren zoals de naam deed vermoeden. Het tunisch haken vond ik een feest om te doen. En de steken zorgden ook niet voor al te veel problemen. De enige problemen die ik wel eens tegenkwam was dat ik een steek niet mooi vond voor een jongensdeken. En dan zocht ik een andere op internet. Ook in overleg met Bolleboos. Zo werd het echt zijn deken. 

Toen de deken af was en ik merkte dat Bolleboos er zo blij mee was was het dubbel genieten. Eerst genieten van al het werk. En toen genieten van mijn 11 jarige zoon die zo heerlijk onder zijn deken kan kruipen. 

Wat een knuffels heeft deze jongen in zijn nisje in zijn bedstee. Heel veel door mama gehaakt. Sommige is al eens over geblogd. Sommige nog nooit. Binnenkort zal ik het verhaal van een van hen vertellen

 

maandag 16 november 2020

In het bos zijn de lieve dieren - gehaakte babymobiel


We hadden het over kindernamen. Op nieuwjaarsdag. Toen we met z'n allen bij mijn ouders waren. (Jullie weten nog wel. Toen er nog geen corona in ons land was) Hoe we op het onderwerp kwamen weet ik niet eens meer. Maar met elkaar noemden we bijzondere, gekke, leuke en lieve namen die we ooit ergens gehoord hadden. Iedereen deed wel een duit in het zakje. En toen vertelde mijn zusje ineens: "Wij moeten ook weer een naam gaan bedenken." Dat was groot nieuws. Er was een babytje op komst. Nog heel pril. In augustus zou de kleine komen. En omdat de eerste baby bij mijn zusje weken na de uitgerekende datum op zich liet wachten hield ze het op eind augustus begin september. Je kan de tijd maar ruim nemen. 

Na de 20 weken echo (toen we hoorden dat er een kleine jongen bij mijn zusje in haar buik groeide) wilde tante Clarisse weten of de kleine man nog iets leuks wilde van haar hand. Iets om aan te trekken, om onder weg te kruipen, of om mee te knuffelen. Iets moois voor op zijn kamer. Of juist voor onderweg. Zusje dacht daar eens over na. Ze zat midden in een verhuizing, had net een nieuwe baan... Als ze iets moois zag liet ze het weten. 

Nou zeg maar gerust dat ik ervaren heb dat wanneer je èn een nieuw huis, èn een nieuwe baan hebt èn een nieuw kind verwacht je heel wat verschillende dingen langs ziet komen die mooi zijn. Het begon met het maken van een babynestje (wat ik niet zo zag zitten. Ik ben geen held op de naaimachine.) Dan iets voor in de maxicosy. Dan was het weer een enorme knuffel, dan weer iets voor aan de muur. En dan gecombineerd met dit behang. Of nee, met deze. Maar deze vind ik ook prachtig. Uiteindelijk maakte zusje haar keuze. Of ik een mobiel kon maken. Voor boven de wieg. En dan passend bij het behang. (Wat nog 3 keer veranderde maar dat kwam ook door de behangzaak die niet alles kon leveren wat mijn zusje mooi vond.) Ze stuurde een foto van een mobiel van vilt. Of ik zo iets na kon maken. En of ik dezelfde diertjes wilde gebruiken als die ik ook voor haar kinderwagenspanner had gebruikt. Ik appte ideeën en gelukkig is zusje heel uitgesproken. "Nee, dat niet. Ja, dat wel. Oh nee, vind ik niets. Ja, prachtig. Ja het uiltje mag je gerust vervangen voor een konijntje. Ja ik wil liever een kromme staart bij de eekhoorn dan een rechte." Dat ging snel. Ik kon aan de slag. 

En dan moet zo'n idee gaan rijpen. Langzaam ontwikkelen. Ik kocht garen. Mijn favoriete lammy yarns garen: Victory. 100% acryl met een mooie glans. Wat niet verkleurd hoe lang het ook in de zon hangt. Ik haakte een eekhoorn thuis, een konijn en een egel op de camping, probeerde wat met eikels en dennenappels. Zocht ze ook op in de natuur. Want hoe ziet zo'n eikel er nu eigenlijk in het echt uit? Nam de hele boel weer mee naar huis aan het einde van de vakantie. En toen ontwierp ik blaadjes. Zittend in de speeltuin waar Bolleboos met een vriendje rondslenterde. (Ze worden er te groot voor ontdekte ik. 11 jaar is wel het maximum voor een speeltuin.) Nadat de blaadjes ontworpen waren moesten ze ook gehaakt. Zittend aan de waterkant waar Bolleboos met het zelfde vriendje zwom. (ik moet er niet aan denken om in dat koude, vieze water te springen. Liever met een rood hoofd, puffend van de hitte op de kant dan een teen in het water.) Nog meer blaadjes ontstonden er. Bij mijn moeder in de woonkamer waar een airco probeerde de temperatuur laag te houden. Bij het ophalen van Doerak op een andere camping waar ze een paar dagen bij een vriendinnetje mocht logeren. Of gewoon thuis. 's Ochtends in de achtertuin en 's middags bij de blazer in de woonkamer. 120 blaadjes haakte ik. Terwijl de hitte niet te houden was dacht ik aan mijn arme zusje die ook nog een bijna voldragen baby mee moest torsen.

En toen was de kleine man er. Hij hield zich keurig aan de tijd. Maar dat kwam door het vakkundig ingrijpen van de dokter in het ziekenhuis. Want anders was hij vast net als zijn broer nog weken blijven zitten. Blij met het goede nieuws ging ik aan de slag om alle losse onderdelen in elkaar te zetten. Zusje was inmiddels met de kleine weer thuis en ik hield haar op de hoogte. Sneakpreview noemde ik mijn foto's waar ik haar bijna mee spamde. Ik gebruikte de binnenkant van een borduurring om de draadjes aan vast te knopen. Wat een precies klusje was dit zeg. Ik wisselde zitten af met staan. En terwijl ik Bolleboos en Doerak met een wasmand vol met druiven de buurt door stuurde om ze gratis uit te delen kwam de mobiel af. Een dag lang had ik er nog aan gewerkt. Maar hij was af. Oké, konijn hing niet naar mijn zin, maar ik deed er niets meer aan. En oh ja dat ene draadje hing ook niet helemaal goed. Maar ik veranderde echt niets meer. Straks ging de heleboel weer los. Nou ja... Konijn hing aan hetzelfde draadje als waar hij aan de bovenkant ook niet goed hing. Dus eigenlijk moest ik maar 1 draadje los maken. Ik kon dat toch wel proberen... En zo geschiedde. 

Na een paar dagen haalde ik de boel nog eens los en kwam ook konijn naar tevredenheid vast te hangen. Het duurde even voor we op bezoek konden. Vanwege de corona. Maar eindelijk konden we naar ze toe. Met de mobiel. Waar zusje erg blij mee was. Helemaal naar haar zin. We hingen hem samen in de wieg. En nu mag kleine neef er gezellig naar kijken. Er tegen praten. En er van genieten. Het was denk ik mijn meest prestigieuze project ooit. Heeft me heel veel hoofdbrekens en zweetdruppels gekost. (Niet alleen omdat het zo warm was) maar het is ook wel met stip het mooiste project ooit. Het leukste compliment? Dat iemand die hem zag hangen zei: "Ik dacht dat hij echt was." Hij bedoelde dat hij verwacht had dat ik het in de winkel gekocht had. Nou mooi niet. 100% handwerk.  


woensdag 2 september 2020

Slingers voor een feestelijk schooljaar

 Het was vorig jaar vlak voor de verhuizing dat we de verjaardag van Bolleboos vierden. Een beetje klein en het nieuwe huis stond erg op de voorgrond. We zouden nog wel een feestje vieren maar dan meteen met mijn verjaardag en met de housewarming. Zodat de familie die wat verder woont maar ook de familie die dichtbij woont niet drie keer op rij naar ons toe hoefden te komen. Want in de ene familie zijn er vier jarigen in 1 week. En in de andere familie 3 in 9 dagen. 1 groot feest is dan wel zo praktisch. 


De slingers waren al ingepakt. Al lang. De kast waar ze in stonden was verkocht via Marktplaats. Dat ding was zo zwaar en hij paste toch nergens in het nieuwe huis. Toen ik opperde om het ding maar te verkopen was Mannie het meteen met me eens. En toen een koper zich melde haalden we in een recordtijd de kast leeg. Inclusief de slingers. (Onlangs pakten we de laatste dozen van die kast uit. Het is toch erg)

Dus had Bolleboos op de dag dat hij jarig was eigenlijk alleen maar cadeautjes uit te pakken. En te trakteren op school natuurlijk. En taart te eten. Ach eigenlijk is dat al heel feestelijk. Ik zou net als andere jaren de cadeautjes verstoppen en dan mocht hij een speurtocht door het huis maken om alles bij elkaar te puzzelen. Maar toch... het voelde niet compleet.Want wat is nu een feestje zonder slingers? En dus ging ik een paar dagen voor het feest toch nog even snel aan de haak.

 

Uit het boekje: Haken met studio hip en stip van Annemarie haalde ik allerlei verschillende patroontjes van doilies en vlaggetjes. Die haakte ik aan een lange draad. Oké, veel tijd had ik niet. Het werden er in de eerste instantie niet heel veel. Maar ik had een slingertje. En met krantenpapier en touw knutselde ik snel nog een langere slinger.

Ik haakte in de week die volgende nog even stug door. Tenslotte kwam er nog een feestje. Wat zou het leuk zijn als ik een gehaakte slinger in het nieuwe huis kon hangen. Een langere dan ik al had.

 

Dat lukte. Tussen het inpakken en schoonmaken door was het heerlijk om af en toe op de bank te ploffen en even snel een doilie te haken. Of een vlaggetje. Een grote of juist een kleine. Gewoon simpel werk. Juist op het moment dat mijn hoofd veel te vol zat met verhuis drukte. En wat een geluk dat ik de katoentjes niet in een doos deed. Ik weet nog hoe ik bij de vorige verhuizing mijn ingepakte wollebolletjes zo miste. Dus deze keer verhuisde ik de bolletjes gewoon in de bak waarin ze al zaten. Zo kon ik ook in het nieuwe huis meteen in de voorraad duiken. 

De slinger groeide en hing tijdens het feest voor het raam. Daarna kwam hij terecht op de schrootjeswand die er toch nog uit moet en dus nooit geverfd is. Je ziet dat er meer opgehangen heeft. De gaatjes en vooral de kruisjes waar de vorige eigenaar moest boren zie je nog zitten. (al zitten alle gaatjes onder de kruisjes. De logica heb ik daar nog niet van ontdekt. Maar het is op meerdere plekken in huis zo gedaan.) En daar hangt de slinger nu nog steeds. Ja we wonen hier een jaar. En inmiddels heeft Bolleboos een pracht van een slaapkamer. Is de hele voorzolder opgeknapt en voorzien van heel veel kastruimte. Hebben we een onwijs gave badkamer. En een keurige logeerkamer die tijdens de verbouwing door onze eigen kids gebruikt wordt. (Ze moeten nu eenmaal hun kamer uit wanneer Mannie daar bezig is met heel veel stof maken.) Maar we werken van boven naar beneden. Dus de woonkamer is nog niet aan de beurt geweest. 

De slinger voor Bolleboos... Op Instagram plaatste ik de foto's ook al. Met de tekst erbij: Vakantie is een feestje. Dat het schooljaar net zo feestelijk wordt voor de kids en de leerkrachten. Ach ja, school is voor Bolleboos geen feestje. Leren vindt hij heerlijk. Het liefst wiskundige dingen. Of vreemde talen. Soms gebruikt hij Nederlandse woorden die hij eerst aan Mannie en mij uit moet leggen. Maar oh, wat is school een drama. Veel te veel prikkels, veel te veel druk, veel te veel onrust. Afgelopen jaar (groep 7) was school voor hem een lijdensweg. Dus deze slingers zijn nu opnieuw speciaal voor Bolleboos. Dat het de specialisten en ons lukt om de basisschoolperiode goed af te sluiten. En dat we een mooi plekje op het voortgezet onderwijs voor hem vinden. 

Succes weer dit komende schooljaar. Waarin iedereen zijn eigen zorgen kent. Laat het ondanks alles toch een feestje worden.









maandag 27 juli 2020

Lappenpop heeft vakantie

Heerlijk. Eindelijk vakantie. Ondanks die weken die we vooral thuis moesten blijven tijdens de lockdown waren we er toch hard aan toe. De laatste weken werden afgeteld. Gek is dat. Je groeit er altijd weer naar toe. Je lijkt het altijd weer verschrikkelijk hard nodig te hebben. Zou dat ook zo zijn als je nog 2 weken langer door moest? Vooral als wij vroeg zijn en de andere regio's laat vraag ik me dat af. Je rekent toch tot waar je moet en schijnt daar precies genoeg energie voor klaar te hebben staan. Maar goed wij waren hard aan vakantie toe en dit jaar waren wij de laatste ploeg. En we hebben de eindstreep gehaald. Des te lekkerder is het nu genieten van het nietsdoen. Even niet elke morgen vroeg op. De fiets pakken voor je plezier in plaats van die bekende 3 kilometer naar de basisschool van de kids. De polder in, picknicken, en een onbekend buurtspeeltuintje bezoeken. Een andere glijbaan glijdt toch altijd anders? En zeker nu we toch nog in de anderhalve meter samenleving zitten zijn dat wel de makkelijkste uitjes. Gelukkig hebben we onze kids nooit heel erg verwend met pretparken en grote speeltuinen. Ze nemen er genoegen mee. En zijn tevreden.

En ik? Ik kan haken en lezen naar hartelust. Mannie heeft deze eerste drie weken ook vakantie. Dus verdelen we de taken wat hier en daar. De kids roepen wel mam, maar pap kan ook zomaar antwoord geven. Een heerlijk idee dat je niet elk moment van de dag standby hoeft te staan. 
Dus toen ik bedacht dat ik vast wat cadeautjes op voorraad moest hebben voor een aantal jarigen binnenkort begon de inspiratie vanzelf. Ik wilde een lappenpop maken. Die past zo makkelijk in een envelop. Ik ben begonnen om alle jarige kinderen in coronatijd een cadeautje te sturen. Maar ik heb die bekende boekjes van Sacha niet in huis. Ik heb zoveel boekjes en zoveel patronen dat het mij niet gaat lukken om dat alles in mijn leven te haken. En omdat wij al jaren proberen te ontspullen koop ik nu dus ook niet zomaar meer boekjes bij. Ik moest t zelf maar bedenken. Na wat googlen en plaatjes bekijken en het filmpje waarin Sacha zelf uitlegde hoe ze de lijfjes haakt, besloot ik mijn eigen patroon van het berenkopje te gebruiken. Het berenkopje dat ik al gebruikte bij de kledinghangers. Daar moest ik een lijfje aan vast zien te haken. 

Nou dat lukte best aardig vond ik. Dus haakte ik maar gewoon door. Een beetje op het oog. Een beetje puzzelen met de afmetingen. En zie hier. Daar ontstond lappenpop Beer. 
Beer kreeg nog een bloemetje op haar jurk. Met gehaakte krulletje. En ook onder aan haar jurk kreeg ze een schulprandje. Aan haar handjes en voetjes kreeg ze ook nog een rood randje. Een rustig geheel wat voor mij bijzonder is want ik grijp snel naar roze en paars. Toch is het een echte meisjesbeer vind ik. En stiekem ben ik wel wat verliefd. 
Ik heb Beer nog niet opgestuurd. En wie weet ziet de moeder van de jarige binnenkort een bijzondere gelijkenis met de foto's van dit blog en het cadeautje voor de jarige. Altijd een beetje gevaarlijk om iets van te voren te plaatsen. Maar dan kan ze de jarige vertellen dat ik het patroontje ook nog eens zelf ontworpen heb. ;-)



dinsdag 23 juni 2020

Wildbreien met een breirol

Of ik misschien iets aan die saaie lantaarnpaal kon doen. Die paal die pal voor mijn zus haar huis staat. Want die vind ze helemaal niet mooi om daar tegenaan te kijken. Hij was zo'n 36,5 cm dik. En de lengte mocht ik kijken. Minimaal 80 cm.


Nou dat kon ik wel. Maar simpel een rechthoekige lap haken en af en toe van kleurtje wisselen dat vond ik niet zo'n leuk idee. Ik wilde iets breien. Met verschillende steekjes. En zo kwam ik op het idee van een breirol.

Eerst wilde ik er zelf een bedenken. Ik had al een map te pakken met allerlei verschillende ajourpatronen er in. Maar toen bedacht ik dat dat wel een heel gereken zou zijn. Bij elk patroon moest ik dan uitrekenen hoeveel steken ik op zou zetten en nodig zou hebben. Dus zocht ik eens op internet.

En ik vond een mooie breirol. Een van de blog van Annelein Design. Zij heeft deze rol vertaald vanuit het Engels. En noemt hem de crisisbreirol. Ze waarschuwde dat het verslavend was het breien van zo'n rol. Maar ik nam het risico.

De eerste 3 patronen kon ik me weinig bij dat verslavende voorstellen. Ik moest wel heel erg goed tellen. En omdat ik het breien aan de rol elk vrij momentje van de dag deed was dat tellen vrij ingewikkeld. Was ik halverwege de naald begon een van de kinderen een verhaal. Ik rekende wel weer uit waar ik gebleven was. Dacht ik. Maar dat viel tegen. Van de vier naalden die ik deed moest ik er regelmatig drie uithalen. Want meestal kwam ik er achter dat ik een fout had gemaakt als ik weer aan de goede kant met het patroon bezig was en ik aan het einde van de naald steken te kort kwam of juist over had. Dus besloot ik dat dit werk vooral in de avonduren moest gebeuren. Als ik niet te moe was. Want vlak voor het naar bed gaan nog een toer doen had ook niet zoveel zin. Die moest ik geheid de volgende dag weer uithalen.


Maar toen ik dat eenmaal doorhad ging het als een trein. En ja Annelein heeft helemaal gelijk. Wat is dit een heerlijk verslavend karweitje. Eenvoudig tellen, patroon volgen en verder helemaal niets aan je hoofd te hoeven hebben.


Toch wilde ik hem ook niet te lang maken. De gedachte dat sommige wildbreisels er net een week hangen en dan weer weggehaald word door de gemeente maakte dat ik er na een aantal patronen een eind aan wilde breien. Ik sloeg wat patronen over waarbij het aantal steken niet heel goed uitkwam. (Want omdat ik vast zat aan die 36,5 cm moest ik rond de 60 steken hebben in plaats van de 47, 48, 49 steken van Annelein. Dus was het nog een heel gereken.) Ik breide nog dit patroon, en vooruit dan ook nog deze, En als ik deze kleur nu gebruik voor het tricot gedeelte waar ik dan de straatnaam ik kan borduren dan brei ik aan het einde het eerste patroontje andersom. Annelein doet dat heel anders. Veel mooier. Maar voor een wildbreisel kan het best dat patroon van boven naar beneden lezen en van links naar rechts.

Uiteindelijk borduurde ik dus de straatnaam en het huisnummer van het huis van mijn zus en zwager. Ik vond een eenvoudig borduurpatroon die precies moest passen. Want ik had niet naar Annelein geluisterd en eerst het stuk gebreid waar ik de letters wilde hebben en toen pas ontdekte ik dat het er natuurlijk wel in moest passen. En werkte ik de meeste draadjes weg. Nu nog een foto uitleg maken voor mijn zus hoe ze zo'n rol aan de paal vast kan maken. En dan kan hij op de bus.


Nu is hij af. Maar... wij hebben in huis een standleiding. Ergens in de woonkamer staat een grote paal die daar niet weg kan. Waar de kinderen erg graag in klimmen maar waar ik een hekel aan heb want dat horen de buren. Als ik nu die paal eens bekleed met het complete breipatroon... Ik heb al ontdekt dat ik hier prima het steken aantal van Annelein kan gebruiken. En de kleuren... heb ik eigenlijk ook al in huis.

Wordt vervolgd.

 Met dank aan de lantaarnpaal bij ons achter in het pad die even model wilde staan.


maandag 15 juni 2020

Delen is vermenigvuldigen

Ik dacht dat ik er al een keer over geblogd had. Maar ik kan het nergens terug vinden. Dus even een berichtje uit de oude doos. Gewoon zo maar over een klein cadeautje wat ik eens een keer maakte.


Het kwam namelijk zo: Onze Doerak zit op turnen. Zodra ze van zwemles af was mocht ze van mij op turnen. Daar had ze heel veel zin in. (In die zwemles niet dus was het een soort van stok achter de deur) Dus toen ze eindelijk het felbegeerde zwemdiploma op zak had en ze verder ging voor haar B diploma met schoolzwemmen mocht ze naar de turnhal. Prachtig vond ze het.

Een turnpakje was niet verplicht. Dus besloot ik dat ik dat geld dan mooi uitspaarde. Een wedstrijd was ook niet verplicht. Turnpakje en wedstrijd samen kon dan weer niet anders. Als je met een wedstrijd mee deed moest je een turnpakje aan. Het pakje van de vereniging. Dus toen Doerak heel graag met een wedstrijd mee wilde doen moest ik toch op pakjesjacht.

Maar daar wist de trainster wel raad mee. Het pakje wat er nu gedragen werd ging er uit. Dat was volgend jaar niet meer te gebruiken. Dus nu een pakje van 40 euro kopen en volgend jaar weer een dat was toch wel een beetje veel van het goede. Daarom kon ik er ook best een lenen. Ik kreeg een aantal namen door van kinderen die niet meededen maar wel een pakje hadden en trok de stoute schoenen aan. Van een meisje en een moeder die we totaal niet kenden kregen we een pakje te leen. Doerak kon mee doen met de wedstrijd.


Het was voor haar een heerlijke morgen. Vroeg op de zaterdag, terwijl Mannie en Bolleboos nog op 1 oor lagen, vertrokken we naar een turnhal in de stad. Terwijl ik me met een haakwerkje op de tribune terugtrok kon zij haar kunsten laten zien. En na het tonen van de kunsten waren er nog veel meer turnsters die hun kunsten wilden laten zien. Dus kwam onze dame weer gezellig bij mij zitten. Samen met een heleboel andere vriendinnetjes van de turnclub. Waarom ze zo verschrikkelijk graag bij mij zaten? Nou wij hebben een auto vol met speelgoed. Kleurboeken, puzzeltjes, puzzelboekjes, Donald Duckjes. Een Bolleboos en een Doerak die zich vervelen in de auto gaat bij ons nooit goed. Dat wordt herrie en heisa. En omdat ik dat op een lange rit nu eenmaal graag wil voorkomen ligt er dus overal speelgoed in de auto. Nu hadden we een grote tas meegenomen. Waarin we al dat speelgoed hadden gepropt. Okè, ik sjouwde me een breuk. Maar ik had wel heel gezellig de hele morgen een heleboel kinderen om me heen. Ze kwamen op ons speelgoed af als vliegen op de stroop. En vermaakten zich uitstekend. Zo zie je maar: delen is vermenigvuldigen.


 Wat turnen nu met haken te maken heeft? (Afgezien dan van dat haakwerkje op de tribune) Nou ik vond dat dat lieve meisje wat zo heel knap haar turnpakje had afgestaan aan een meisje wat ze eigenlijk helemaal niet kende wel een cadeautje verdiend had. Dus haakte ik wat kleine bloemetjes, en bevestigde die op een een paar nieuwe knipjes. Ik maakte er een labeltje bij waar ik de knipjes leuk op weg kon geven. Samen met het al weer schone turnpakje bracht ik de middag na de wedstrijd de knipjes. Gewoon omdat delen nu eenmaal vermenigvuldigd.

Ze wonnen zelfs nog de tweede prijs. Dus de mini-meisjes hadden goed hun best gedaan.
En Doerak? Die turnt nog steeds graag. Ze heeft inmiddels een rood turnpakje van de vereniging. De wedstrijd van dit jaar is afgelast. (zoals zoveel is afgelast in deze periode) Maar gelukkig mogen de meisjes wel weer turnen. Tot grote vreugde van onze Doerak.

zaterdag 6 juni 2020

Spijkerbroektas... Van iets wat is geweest iets maken wat is.

Oh oh, elke keer als ik een berichtje plaats neem ik me voor weer meer te bloggen. Om elke week een berichtje te plaatsen. Ik heb genoeg gehandwerkt het afgelopen jaar. Maar steeds opnieuw schiet het er weer bij in. Er zijn eerst zoveel dingen die moeten. Dan dingen die ook moeten maar iets minder hard moeten. En dan blijft soms de-dingen-doen-die-ik-wil te lang liggen. Ach, ik denk dat het herkenbaar is voor iedereen. Soms wil je wel maar lukt het niet. Ik ga weer een nieuwe poging doen. Nu zonder goede voornemens. Wie weet helpt dat wel. ;-)

Doerak kreeg toen ze naar school ging een mooie roze geruite tas van oma. Met geborduurde lapjes en zakjes er op. Toen opa en oma Doerak eens van school haalden een paar jaar later vond oma de tas wel erg versleten. Nog voor ik de kinderen op kwam halen was er een nieuwe tas geregeld. Een blauwe dit keer. Met een applicatie van een uil erop. Iedereen blij en tevreden. En Doerak ging weer gezellig met nieuwe tas naar school.

Nu halen opa en oma Doerak niet zo heel vaak van school. Ik zorg toch meestal wel dat ik alles zo kan plannen dat ik zelf de kids bij het hek op kan wachten. Of Mannie is op tijd thuis. Dat ergens in het najaar de tas toch op zijn eind begon te raken werd niet meteen door oma gesignaleerd. Ik had in ieder geval tijd genoeg om te bedenken dat ik misschien wel een spijkerbroek tas kon maken. Dat moet ik toch eens zelf uitproberen in de herfstvakantie. Zo gedacht... zo niet gedaan. Ik besprak met Doerak het idee en zij was enthousiast. We zochten zelfs spijkerbroeken uit die echt versleten waren. En toen bleef het project liggen. De herfstvakantie ging voorbij. En Doerak ging weer naar school met haar versleten tas.

In de kerstvakantie kwam er niets van. We waren maar een klein deel van de vakantie thuis. De rest brachten we door in de chalet van mijn schoonouders. Inmiddels was die versleten tas wel door oma ontdekt maar ik vertelde stoer dat ik een spijkerbroektas wilde maken. Van mijn oude spijkerbroek. In de voorjaarsvakantie ging ik aan de slag. Ik knipte een beetje, naaide hier en daar een naadje, paste eens een beetje en ontdekte dat hij veel te groot was. Echt te ruim voor een meisjes ruggetje van 8 jaar oud. Dus zochten we naar nog een oude spijkerbroek. Een die wat smaller was. Bolleboos had er nog wel een liggen met een gat in zijn knie. Dus knipte ik weer, zocht ik voeringsstof en toen was de vakantie voorbij.

Ik liet de tas in een hoekje liggen om mezelf te dwingen om toch nog verder te gaan. Maar zo even hap snap tussendoor kan ik niet naaien. Tot overmaat van ramp was in de vakantie ook mijn eigen naaimachine nog kapot gegaan. Ik had er inmiddels een geleend van mijn schoonmama die niet perse meteen terug hoefde. Want het is haar reservemachine. Maar ik moest toch weer moed verzamelen om aan de slag te gaan op een vreemde naaimachine.

Nou die moed had ik niet hoeven verzamelen. Wat een verademing ontdekte ik toen ik verder ging. Wat een verschil met mijn eigen naaimachine die tweedehands toch echt 300 euro had gekost. Maar waar ik altijd maar op zat te mopperen. Hij deed gewoon nooit wat hij moest doen. En ik maar denken dat het aan mij lag. Niet dus ontdekte ik via een naaimachine van 30 jaar oud. Wat een heerlijke machine. Wat een zonnetje. Wat een lieffie. Ik ben inmiddels smoorverliefd op een geleende naaimachine. Maar dat terzijde.

 Wanneer ik dan toch verder ging? In de lockdown? Nou dat wilde ik best. Gezellig aan tafel terwijl de kids om me heen dartelden. Maar dat viel vies tegen. Het schoolwerk nam het grootste gedeelte van de dag in beslag. En ik moest toch echt flink meehelpen. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen met een Bolleboos in groep 7 en een Doerak in groep 5. Maar Doerak heet niet voor niets Doerak. Zodra ze mijn rug ontdekte stopte ze met werken en ze ging pas weer verder na de nodige moppers. Wanneer ik maar de hele morgen aan tafel bleef zitten en bij elk teken van ongeconcentreerd zijn haar maande om door te werken ging het goed. Naaien? Nee dat werd niets. Daar had ik toch echt de meivakantie voor nodig. Op de laatste zaterdag van de meivakantie ging ik driftig aan de slag. Ik zag dat ik verder was dan ik dacht. Eigenlijk hoefde alleen de voering nog maar. En de hengsels. Dus als ik door werkte...

Buiten was het inmiddels erg gezellig. Niet alleen mijn eigen kinderen speelden daar. Ook de buurkinderen, en de kinderen van de buren daarnaast. En nog wat vriendinnetjes van het pleintje. Doerak schonk eigenhandig bekers limonade in. Geen wanklank werd gehoord. Toen ik uiteindelijk eens buitenkwam om de tas te passen zag ik waarom het zo gezellig was. De hele trampoline lag vol met zand uit de zandbak. En om de trampoline en zandbak heen lag zo ongeveer de rest van het zand. De zandspeeltjes lagen overal en daar tussen speelgoed wat niets met de zandbak of trampoline te maken had. (Al dacht ik altijd dat een zandbak en trampoline ook niets met elkaar te maken hadden maar dat bleek toch anders te liggen.) Een buurman kwam eens kijken. En zag de chaos. "Tja," verontschuldigde ik me. "Ik had mezelf een dagje vrij gegeven." Met vereende krachten hebben we de boel weer aardig zandvrij gekregen. Maar Bolleboos dacht daar heel anders over toen hij al springend gestriemd werd door zandkorrels.


Zondag heb ik de tas afgemaakt. De laatste dingen namen toch nog meer tijd in beslag dan ik dacht. Denken jullie dat ook altijd wanneer je bijna klaar bent? Dat je nog maar een uurtje werk hebt en dat het toch nog een halve dag duurt? Nou zo ging het ook bij de tas. Maar hij kwam af. Helemaal. Doerak kon na de lockdown met haar nieuwe tas naar school.



En de bloemetjes? Die waren een extra bestelling van Doerak. Ze wilde graag gehaakte bloemetjes. Ze zocht ze ook nog zelf uit het boek: 100 bloemen om te haken en te breien van Lesley Stanfield. En wees zorgvuldig waar welke bloem moest komen. Dat kon nog mooi even in de avonduurtjes.