Wildbreien met een breirol

Of ik misschien iets aan die saaie lantaarnpaal kon doen. Die paal die pal voor mijn zus haar huis staat. Want die vind ze helemaal niet mooi om daar tegenaan te kijken. Hij was zo'n 36,5 cm dik. En de lengte mocht ik kijken. Minimaal 80 cm.

Nou dat kon ik wel. Maar simpel een rechthoekige lap haken en af en toe van kleurtje wisselen dat vond ik niet zo'n leuk idee. Ik wilde iets breien. Met verschillende steekjes. En zo kwam ik op het idee van een breirol.

Eerst wilde ik er zelf een bedenken. Ik had al een map te pakken met allerlei verschillende ajourpatronen er in. Maar toen bedacht ik dat dat wel een heel gereken zou zijn. Bij elk patroon moest ik dan uitrekenen hoeveel steken ik op zou zetten en nodig zou hebben. Dus zocht ik eens op internet.

En ik vond een mooie breirol. Een van de blog van Annelein Design. Zij heeft deze rol vertaald vanuit het Engels. En noemt hem de crisisbreirol. Ze waarschuwde dat het verslavend was het breien van zo'n rol. Maar ik nam het risico.

De eerste 3 patronen kon ik me weinig bij dat verslavende voorstellen. Ik moest wel heel erg goed tellen. En omdat ik het breien aan de rol elk vrij momentje van de dag deed was dat tellen vrij ingewikkeld. Was ik halverwege de naald begon een van de kinderen een verhaal. Ik rekende wel weer uit waar ik gebleven was. Dacht ik. Maar dat viel tegen. Van de vier naalden die ik deed moest ik er regelmatig drie uithalen. Want meestal kwam ik er achter dat ik een fout had gemaakt als ik weer aan de goede kant met het patroon bezig was en ik aan het einde van de naald steken te kort kwam of juist over had. Dus besloot ik dat dit werk vooral in de avonduren moest gebeuren. Als ik niet te moe was. Want vlak voor het naar bed gaan nog een toer doen had ook niet zoveel zin. Die moest ik geheid de volgende dag weer uithalen.

Maar toen ik dat eenmaal doorhad ging het als een trein. En ja Annelein heeft helemaal gelijk. Wat is dit een heerlijk verslavend karweitje. Eenvoudig tellen, patroon volgen en verder helemaal niets aan je hoofd te hoeven hebben.

Toch wilde ik hem ook niet te lang maken. De gedachte dat sommige wildbreisels er net een week hangen en dan weer weggehaald word door de gemeente maakte dat ik er na een aantal patronen een eind aan wilde breien. Ik sloeg wat patronen over waarbij het aantal steken niet heel goed uitkwam. (Want omdat ik vast zat aan die 36,5 cm moest ik rond de 60 steken hebben in plaats van de 47, 48, 49 steken van Annelein. Dus was het nog een heel gereken.) Ik breide nog dit patroon, en vooruit dan ook nog deze, En als ik deze kleur nu gebruik voor het tricot gedeelte waar ik dan de straatnaam ik kan borduren dan brei ik aan het einde het eerste patroontje andersom. Annelein doet dat heel anders. Veel mooier. Maar voor een wildbreisel kan het best dat patroon van boven naar beneden lezen en van links naar rechts.

Uiteindelijk borduurde ik dus de straatnaam en het huisnummer van het huis van mijn zus en zwager. Ik vond een eenvoudig borduurpatroon die precies moest passen. Want ik had niet naar Annelein geluisterd en eerst het stuk gebreid waar ik de letters wilde hebben en toen pas ontdekte ik dat het er natuurlijk wel in moest passen. En werkte ik de meeste draadjes weg. Nu nog een foto uitleg maken voor mijn zus hoe ze zo'n rol aan de paal vast kan maken. En dan kan hij op de bus.

Nu is hij af. Maar... wij hebben in huis een standleiding. Ergens in de woonkamer staat een grote paal die daar niet weg kan. Waar de kinderen erg graag in klimmen maar waar ik een hekel aan heb want dat horen de buren. Als ik nu die paal eens bekleed met het complete breipatroon... Ik heb al ontdekt dat ik hier prima het steken aantal van Annelein kan gebruiken. En de kleuren... heb ik eigenlijk ook al in huis.

Wordt vervolgd.

 Met dank aan de lantaarnpaal bij ons achter in het pad die even model wilde staan.

Delen is vermenigvuldigen

Ik dacht dat ik er al een keer over geblogd had. Maar ik kan het nergens terug vinden. Dus even een berichtje uit de oude doos. Gewoon zo maar over een klein cadeautje wat ik eens een keer maakte.

Het kwam namelijk zo: Onze Doerak zit op turnen. Zodra ze van zwemles af was mocht ze van mij op turnen. Daar had ze heel veel zin in. (In die zwemles niet dus was het een soort van stok achter de deur) Dus toen ze eindelijk het felbegeerde zwemdiploma op zak had en ze verder ging voor haar B diploma met schoolzwemmen mocht ze naar de turnhal. Prachtig vond ze het.

Een turnpakje was niet verplicht. Dus besloot ik dat ik dat geld dan mooi uitspaarde. Een wedstrijd was ook niet verplicht. Turnpakje en wedstrijd samen kon dan weer niet anders. Als je met een wedstrijd mee deed moest je een turnpakje aan. Het pakje van de vereniging. Dus toen Doerak heel graag met een wedstrijd mee wilde doen moest ik toch op pakjesjacht.

Maar daar wist de trainster wel raad mee. Het pakje wat er nu gedragen werd ging er uit. Dat was volgend jaar niet meer te gebruiken. Dus nu een pakje van 40 euro kopen en volgend jaar weer een dat was toch wel een beetje veel van het goede. Daarom kon ik er ook best een lenen. Ik kreeg een aantal namen door van kinderen die niet meededen maar wel een pakje hadden en trok de stoute schoenen aan. Van een meisje en een moeder die we totaal niet kenden kregen we een pakje te leen. Doerak kon mee doen met de wedstrijd.

Het was voor haar een heerlijke morgen. Vroeg op de zaterdag, terwijl Mannie en Bolleboos nog op 1 oor lagen, vertrokken we naar een turnhal in de stad. Terwijl ik me met een haakwerkje op de tribune terugtrok kon zij haar kunsten laten zien. En na het tonen van de kunsten waren er nog veel meer turnsters die hun kunsten wilden laten zien. Dus kwam onze dame weer gezellig bij mij zitten. Samen met een heleboel andere vriendinnetjes van de turnclub. Waarom ze zo verschrikkelijk graag bij mij zaten? Nou wij hebben een auto vol met speelgoed. Kleurboeken, puzzeltjes, puzzelboekjes, Donald Duckjes. Een Bolleboos en een Doerak die zich vervelen in de auto gaat bij ons nooit goed. Dat wordt herrie en heisa. En omdat ik dat op een lange rit nu eenmaal graag wil voorkomen ligt er dus overal speelgoed in de auto. Nu hadden we een grote tas meegenomen. Waarin we al dat speelgoed hadden gepropt. Okè, ik sjouwde me een breuk. Maar ik had wel heel gezellig de hele morgen een heleboel kinderen om me heen. Ze kwamen op ons speelgoed af als vliegen op de stroop. En vermaakten zich uitstekend. Zo zie je maar: delen is vermenigvuldigen.

 Wat turnen nu met haken te maken heeft? (Afgezien dan van dat haakwerkje op de tribune) Nou ik vond dat dat lieve meisje wat zo heel knap haar turnpakje had afgestaan aan een meisje wat ze eigenlijk helemaal niet kende wel een cadeautje verdiend had. Dus haakte ik wat kleine bloemetjes, en bevestigde die op een een paar nieuwe knipjes. Ik maakte er een labeltje bij waar ik de knipjes leuk op weg kon geven. Samen met het al weer schone turnpakje bracht ik de middag na de wedstrijd de knipjes. Gewoon omdat delen nu eenmaal vermenigvuldigd.

Ze wonnen zelfs nog de tweede prijs. Dus de mini-meisjes hadden goed hun best gedaan.

En Doerak? Die turnt nog steeds graag. Ze heeft inmiddels een rood turnpakje van de vereniging. De wedstrijd van dit jaar is afgelast. (zoals zoveel is afgelast in deze periode) Maar gelukkig mogen de meisjes wel weer turnen. Tot grote vreugde van onze Doerak.

Spijkerbroektas... Van iets wat is geweest iets maken wat is.

Oh oh, elke keer als ik een berichtje plaats neem ik me voor weer meer te bloggen. Om elke week een berichtje te plaatsen. Ik heb genoeg gehandwerkt het afgelopen jaar. Maar steeds opnieuw schiet het er weer bij in. Er zijn eerst zoveel dingen die moeten. Dan dingen die ook moeten maar iets minder hard moeten. En dan blijft soms de-dingen-doen-die-ik-wil te lang liggen. Ach, ik denk dat het herkenbaar is voor iedereen. Soms wil je wel maar lukt het niet. Ik ga weer een nieuwe poging doen. Nu zonder goede voornemens. Wie weet helpt dat wel. ;-)

Doerak kreeg toen ze naar school ging een mooie roze geruite tas van oma. Met geborduurde lapjes en zakjes er op. Toen opa en oma Doerak eens van school haalden een paar jaar later vond oma de tas wel erg versleten. Nog voor ik de kinderen op kwam halen was er een nieuwe tas geregeld. Een blauwe dit keer. Met een applicatie van een uil erop. Iedereen blij en tevreden. En Doerak ging weer gezellig met nieuwe tas naar school.

Nu halen opa en oma Doerak niet zo heel vaak van school. Ik zorg toch meestal wel dat ik alles zo kan plannen dat ik zelf de kids bij het hek op kan wachten. Of Mannie is op tijd thuis. Dat ergens in het najaar de tas toch op zijn eind begon te raken werd niet meteen door oma gesignaleerd. Ik had in ieder geval tijd genoeg om te bedenken dat ik misschien wel een spijkerbroek tas kon maken. Dat moet ik toch eens zelf uitproberen in de herfstvakantie. Zo gedacht... zo niet gedaan. Ik besprak met Doerak het idee en zij was enthousiast. We zochten zelfs spijkerbroeken uit die echt versleten waren. En toen bleef het project liggen. De herfstvakantie ging voorbij. En Doerak ging weer naar school met haar versleten tas.

In de kerstvakantie kwam er niets van. We waren maar een klein deel van de vakantie thuis. De rest brachten we door in de chalet van mijn schoonouders. Inmiddels was die versleten tas wel door oma ontdekt maar ik vertelde stoer dat ik een spijkerbroektas wilde maken. Van mijn oude spijkerbroek. In de voorjaarsvakantie ging ik aan de slag. Ik knipte een beetje, naaide hier en daar een naadje, paste eens een beetje en ontdekte dat hij veel te groot was. Echt te ruim voor een meisjes ruggetje van 8 jaar oud. Dus zochten we naar nog een oude spijkerbroek. Een die wat smaller was. Bolleboos had er nog wel een liggen met een gat in zijn knie. Dus knipte ik weer, zocht ik voeringsstof en toen was de vakantie voorbij.

Ik liet de tas in een hoekje liggen om mezelf te dwingen om toch nog verder te gaan. Maar zo even hap snap tussendoor kan ik niet naaien. Tot overmaat van ramp was in de vakantie ook mijn eigen naaimachine nog kapot gegaan. Ik had er inmiddels een geleend van mijn schoonmama die niet perse meteen terug hoefde. Want het is haar reservemachine. Maar ik moest toch weer moed verzamelen om aan de slag te gaan op een vreemde naaimachine.

Nou die moed had ik niet hoeven verzamelen. Wat een verademing ontdekte ik toen ik verder ging. Wat een verschil met mijn eigen naaimachine die tweedehands toch echt 300 euro had gekost. Maar waar ik altijd maar op zat te mopperen. Hij deed gewoon nooit wat hij moest doen. En ik maar denken dat het aan mij lag. Niet dus ontdekte ik via een naaimachine van 30 jaar oud. Wat een heerlijke machine. Wat een zonnetje. Wat een lieffie. Ik ben inmiddels smoorverliefd op een geleende naaimachine. Maar dat terzijde.

 Wanneer ik dan toch verder ging? In de lockdown? Nou dat wilde ik best. Gezellig aan tafel terwijl de kids om me heen dartelden. Maar dat viel vies tegen. Het schoolwerk nam het grootste gedeelte van de dag in beslag. En ik moest toch echt flink meehelpen. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen met een Bolleboos in groep 7 en een Doerak in groep 5. Maar Doerak heet niet voor niets Doerak. Zodra ze mijn rug ontdekte stopte ze met werken en ze ging pas weer verder na de nodige moppers. Wanneer ik maar de hele morgen aan tafel bleef zitten en bij elk teken van ongeconcentreerd zijn haar maande om door te werken ging het goed. Naaien? Nee dat werd niets. Daar had ik toch echt de meivakantie voor nodig. Op de laatste zaterdag van de meivakantie ging ik driftig aan de slag. Ik zag dat ik verder was dan ik dacht. Eigenlijk hoefde alleen de voering nog maar. En de hengsels. Dus als ik door werkte...

Buiten was het inmiddels erg gezellig. Niet alleen mijn eigen kinderen speelden daar. Ook de buurkinderen, en de kinderen van de buren daarnaast. En nog wat vriendinnetjes van het pleintje. Doerak schonk eigenhandig bekers limonade in. Geen wanklank werd gehoord. Toen ik uiteindelijk eens buitenkwam om de tas te passen zag ik waarom het zo gezellig was. De hele trampoline lag vol met zand uit de zandbak. En om de trampoline en zandbak heen lag zo ongeveer de rest van het zand. De zandspeeltjes lagen overal en daar tussen speelgoed wat niets met de zandbak of trampoline te maken had. (Al dacht ik altijd dat een zandbak en trampoline ook niets met elkaar te maken hadden maar dat bleek toch anders te liggen.) Een buurman kwam eens kijken. En zag de chaos. "Tja," verontschuldigde ik me. "Ik had mezelf een dagje vrij gegeven." Met vereende krachten hebben we de boel weer aardig zandvrij gekregen. Maar Bolleboos dacht daar heel anders over toen hij al springend gestriemd werd door zandkorrels.

Zondag heb ik de tas afgemaakt. De laatste dingen namen toch nog meer tijd in beslag dan ik dacht. Denken jullie dat ook altijd wanneer je bijna klaar bent? Dat je nog maar een uurtje werk hebt en dat het toch nog een halve dag duurt? Nou zo ging het ook bij de tas. Maar hij kwam af. Helemaal. Doerak kon na de lockdown met haar nieuwe tas naar school.

En de bloemetjes? Die waren een extra bestelling van Doerak. Ze wilde graag gehaakte bloemetjes. Ze zocht ze ook nog zelf uit het boek: 100 bloemen om te haken en te breien van Lesley Stanfield. En wees zorgvuldig waar welke bloem moest komen. Dat kon nog mooi even in de avonduurtjes.