maandag 16 november 2020

In het bos zijn de lieve dieren - gehaakte babymobiel


We hadden het over kindernamen. Op nieuwjaarsdag. Toen we met z'n allen bij mijn ouders waren. (Jullie weten nog wel. Toen er nog geen corona in ons land was) Hoe we op het onderwerp kwamen weet ik niet eens meer. Maar met elkaar noemden we bijzondere, gekke, leuke en lieve namen die we ooit ergens gehoord hadden. Iedereen deed wel een duit in het zakje. En toen vertelde mijn zusje ineens: "Wij moeten ook weer een naam gaan bedenken." Dat was groot nieuws. Er was een babytje op komst. Nog heel pril. In augustus zou de kleine komen. En omdat de eerste baby bij mijn zusje weken na de uitgerekende datum op zich liet wachten hield ze het op eind augustus begin september. Je kan de tijd maar ruim nemen. 

Na de 20 weken echo (toen we hoorden dat er een kleine jongen bij mijn zusje in haar buik groeide) wilde tante Clarisse weten of de kleine man nog iets leuks wilde van haar hand. Iets om aan te trekken, om onder weg te kruipen, of om mee te knuffelen. Iets moois voor op zijn kamer. Of juist voor onderweg. Zusje dacht daar eens over na. Ze zat midden in een verhuizing, had net een nieuwe baan... Als ze iets moois zag liet ze het weten. 

Nou zeg maar gerust dat ik ervaren heb dat wanneer je èn een nieuw huis, èn een nieuwe baan hebt èn een nieuw kind verwacht je heel wat verschillende dingen langs ziet komen die mooi zijn. Het begon met het maken van een babynestje (wat ik niet zo zag zitten. Ik ben geen held op de naaimachine.) Dan iets voor in de maxicosy. Dan was het weer een enorme knuffel, dan weer iets voor aan de muur. En dan gecombineerd met dit behang. Of nee, met deze. Maar deze vind ik ook prachtig. Uiteindelijk maakte zusje haar keuze. Of ik een mobiel kon maken. Voor boven de wieg. En dan passend bij het behang. (Wat nog 3 keer veranderde maar dat kwam ook door de behangzaak die niet alles kon leveren wat mijn zusje mooi vond.) Ze stuurde een foto van een mobiel van vilt. Of ik zo iets na kon maken. En of ik dezelfde diertjes wilde gebruiken als die ik ook voor haar kinderwagenspanner had gebruikt. Ik appte ideeën en gelukkig is zusje heel uitgesproken. "Nee, dat niet. Ja, dat wel. Oh nee, vind ik niets. Ja, prachtig. Ja het uiltje mag je gerust vervangen voor een konijntje. Ja ik wil liever een kromme staart bij de eekhoorn dan een rechte." Dat ging snel. Ik kon aan de slag. 

En dan moet zo'n idee gaan rijpen. Langzaam ontwikkelen. Ik kocht garen. Mijn favoriete lammy yarns garen: Victory. 100% acryl met een mooie glans. Wat niet verkleurd hoe lang het ook in de zon hangt. Ik haakte een eekhoorn thuis, een konijn en een egel op de camping, probeerde wat met eikels en dennenappels. Zocht ze ook op in de natuur. Want hoe ziet zo'n eikel er nu eigenlijk in het echt uit? Nam de hele boel weer mee naar huis aan het einde van de vakantie. En toen ontwierp ik blaadjes. Zittend in de speeltuin waar Bolleboos met een vriendje rondslenterde. (Ze worden er te groot voor ontdekte ik. 11 jaar is wel het maximum voor een speeltuin.) Nadat de blaadjes ontworpen waren moesten ze ook gehaakt. Zittend aan de waterkant waar Bolleboos met het zelfde vriendje zwom. (ik moet er niet aan denken om in dat koude, vieze water te springen. Liever met een rood hoofd, puffend van de hitte op de kant dan een teen in het water.) Nog meer blaadjes ontstonden er. Bij mijn moeder in de woonkamer waar een airco probeerde de temperatuur laag te houden. Bij het ophalen van Doerak op een andere camping waar ze een paar dagen bij een vriendinnetje mocht logeren. Of gewoon thuis. 's Ochtends in de achtertuin en 's middags bij de blazer in de woonkamer. 120 blaadjes haakte ik. Terwijl de hitte niet te houden was dacht ik aan mijn arme zusje die ook nog een bijna voldragen baby mee moest torsen.

En toen was de kleine man er. Hij hield zich keurig aan de tijd. Maar dat kwam door het vakkundig ingrijpen van de dokter in het ziekenhuis. Want anders was hij vast net als zijn broer nog weken blijven zitten. Blij met het goede nieuws ging ik aan de slag om alle losse onderdelen in elkaar te zetten. Zusje was inmiddels met de kleine weer thuis en ik hield haar op de hoogte. Sneakpreview noemde ik mijn foto's waar ik haar bijna mee spamde. Ik gebruikte de binnenkant van een borduurring om de draadjes aan vast te knopen. Wat een precies klusje was dit zeg. Ik wisselde zitten af met staan. En terwijl ik Bolleboos en Doerak met een wasmand vol met druiven de buurt door stuurde om ze gratis uit te delen kwam de mobiel af. Een dag lang had ik er nog aan gewerkt. Maar hij was af. Oké, konijn hing niet naar mijn zin, maar ik deed er niets meer aan. En oh ja dat ene draadje hing ook niet helemaal goed. Maar ik veranderde echt niets meer. Straks ging de heleboel weer los. Nou ja... Konijn hing aan hetzelfde draadje als waar hij aan de bovenkant ook niet goed hing. Dus eigenlijk moest ik maar 1 draadje los maken. Ik kon dat toch wel proberen... En zo geschiedde. 

Na een paar dagen haalde ik de boel nog eens los en kwam ook konijn naar tevredenheid vast te hangen. Het duurde even voor we op bezoek konden. Vanwege de corona. Maar eindelijk konden we naar ze toe. Met de mobiel. Waar zusje erg blij mee was. Helemaal naar haar zin. We hingen hem samen in de wieg. En nu mag kleine neef er gezellig naar kijken. Er tegen praten. En er van genieten. Het was denk ik mijn meest prestigieuze project ooit. Heeft me heel veel hoofdbrekens en zweetdruppels gekost. (Niet alleen omdat het zo warm was) maar het is ook wel met stip het mooiste project ooit. Het leukste compliment? Dat iemand die hem zag hangen zei: "Ik dacht dat hij echt was." Hij bedoelde dat hij verwacht had dat ik het in de winkel gekocht had. Nou mooi niet. 100% handwerk.