vrijdag 8 juni 2018

Heerlijk warm... zo'n dekentje

Tante Clarisse was weer druk de afgelopen weken. De vrouw van een van Mannies broers verwacht een meisje. En natuurlijk wilde ik ook nu weer iets moois maken. Zoals ik voor alle nichtjes en neefjes iets gemaakt heb. Altijd in overleg met de aanstaande moeder en altijd stel ik eerst de vraag of de moeder het wel wil. Zo wilde de moeder van het oudste nichtje van mijn kant helemaal geen zelfgemaakt spul. Dat was toen helemaal niet in. (we praten echt over een aantal jaar geleden.) En veel verder dan een vestje of een truitje kwamen we niet in die periode. Alle dingen die je nu kan maken voor kinderen was toen nog helemaal niet in. Dit nichtje heeft toen ze een jaar werd een hele grote hond gekregen. (zelfgemaakte knuffels werden toen steeds populairder.) En die hond heeft ze werkelijk eindeloos achter zich aangesleept. En al is zij dan de enige die geen kraamcadeau heeft gehad, ze heeft zeker zoveel plezier gehad van mijn zelfgemaakte cadeau.

Mijn schoonzus twijfelde over wat ze wilde. Een vestje is zo lief. Maar een dekentje was toch ook wel heel fijn. Ik heb voor hun tweede ook een dekentje gemaakt. En wat heeft hij daar een plezier van gehad. Het was zijn troostdekentje toen hij ouder werd. Als hij moe of hangerig was kroop hij met dat bewuste dekentje op de bank. Tja, een groter compliment kan je niet krijgen. Als iemand iets mooi vind is dat fijn. Maar als het zo goed in de smaak valt en zo in de smaak blijft vallen dan is dat echt een feest.

Na een tijdje hakte ze de knoop door. Toen zo'n beetje half Nederland geveld was door het griepvirus wist ze wat ze wilde. Het moest een deken worden. Ze koos een patroon van Drops. En we planden een afspraak om garen te gaan kopen. Maar dat liep een beetje anders. Ook ons bleef het griepvirus niet bespaard. Ik kreeg griep, daarna zij, toen waren haar jongens ziek, toen onze kinderen en toen begon ik weer met overgeven. Werkelijk weken gingen voorbij. Maar eindelijk konden we met elkaar vertrekken. Haar jongens waren vrij, maar dat was geen probleem. Die konden wel mee.

Eenmaal in de auto voelde ze zich niet lekker. Maar we kwamen zonder gekkigheid bij de wolwinkel aan. Ze koos met zorg 3 kleuren, we rekenden af en gingen terug naar huis. Ze had geen zin in een kopje koffie, het lekkers wat ik meegenomen had voor haar en de jongens (en natuurlijk voor mezelf) sloeg ze af. Eenmaal thuis haalde ze net de wc niet meer. De plantjes in de voortuin kregen haar ontbijt. Och arme.

Natuurlijk heb ik toen maar even geholpen tot ik onze eigen kinderen moest gaan halen bij school vandaan. Want een zieke schoonzus laat je niet alleen. Eenmaal thuis kon ik ook voor haar aan het werk. Maar nu mocht ik aan het dekentje gaan werken.

En dat... dat was werkelijk een feest. Bij het proeflapje ontdekte ik het al. Wat een mooi garen. Wat een schitterend resultaat. Het is garen van Lammy YARNS. Rio heet het. 100% katoen. Met een beetje glans over het garen. Het is van Nederlandse makelij. Ik gebruik regelmatig garen van dit merk. Maar deze katoen gebruikte ik nu dus voor het eerst. En dat is me goed bevallen. Dat ga ik zeker vaker doen.

Ik twijfelde lang over het in elkaar zetten van de blokken. Zou ik een soort dambord maken met de gekleurde blokken afwisselend? Of zou ik schuine rijen maken? Dan moest ik nog een stel gekleurde blokken bij maken en had ik ineens een boel lichte blokken over. Of zou ik het doen zoals in het patroon? Maar dan kwam ik weer net wat lichte blokken te kort. Ik had van de gekleurde blokken een bol extra meegenomen maar had dat kennelijk van de lichte blokken vergeten. En juist daarvan kwam ik een bol te kort. Ik overlegde met de moeder, zij overlegde met de vader en ze wilde het door elkaar zoals in het patroon maar als ik nog een beetje wilde schuiven was dat niet erg. Dus haakte ik wat meer roze blokken en eerlijk gezegd vind ik dat een leuk resultaat geven. Zo hoort in het originele patroon geen twee roze blokken naast elkaar. Maar dat vind ik juist leuker.

Ik heb het aan elkaar maken een beetje anders gedaan dan de beschrijving. Eigenwijs als ik was vond ik het idee van de beschrijving niet mooi. Zoekend op internet kwam ik ook niet echt iets tegen. Dus rommelde ik net zo lang tot ik het naar mijn zin had. Ik heb de lapjes aan elkaar genaaid door de lapjes met de goede kanten naar elkaar toe te leggen, de draad steeds door beide lussen van de laatste toer te steken. Aan de goede kant loopt de naaidraad recht. Aan de verkeerde kant schuin omdat hij daar steeds een steek opschuift. Dit vond ik het mooiste resultaat geven.

En nu? Nu hopen we op en bidden we voor een kerngezond kindje. Want met al dat ziek zijn van de moeder in de zwangerschap heeft het kleine mensje wel genoeg antistoffen binnen gekregen.