Daar ben ik weer. Wat is het lang geleden. Bijna een jaar zie ik. En dat heeft een oorzaak. Nee het komt niet omdat ik niets gedaan heb. Ook tijdens de afgelopen maanden heb ik volop gehandwerkt. Het kwam ergens anders door. Totaal onverwacht kochten Mannie en ik een ander huis. We hadden nog helemaal niet het idee dat we snel zouden gaan verhuizen. Ja we keken wel op Funda. En we wilden ook niet lang meer in het huis wonen waar we woonden. Maar waar dan wel? In hetzelfde dorp blijven? Of naar een ander dorp? Maar moeten Bolleboos en Doerak dan ook naar een andere school? Dat in geen geval. Ze hebben het te goed naar hun zin op hun basisschool. De mitsen en maren waren groot. En als we dan een huis zagen wat ons wel wat leek durfden we niet goed verder stappen te ondernemen. Immers we woonden nog maar 3,5 jaar in ons huis. Nog niet zo lang geleden waren we vol enthousiasme en goede moed met onze kinderen verhuisd. We hadden onze kleine arbeiders woning met bouwjaar begin 1900 ingeruild voor een veel groter huis van beton. Dan valt het niet mee om toe te geven dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt. Dat het huis niet naar je zin is. Dat je niet kan aarden in een betonnen huis wat dan wel veel groter is dan het vorige huis. Maar wat niet leefde. Geen ziel had. We hadden heimwee. En toen we dat eindelijk toe durfden geven was de vervolgstap nog veel moeilijker. Want wat als je nu weer ergens terecht komt waar je het niet naar je zin zou hebben?
Het was Mannie die dit huis zag staan. Hij belde van zijn werk. Hoewel we verder zouden moeten gaan fietsen konden de kids op hun eigen vertrouwde basisschool blijven. (Waar ik trouwens ook luizenmoeder, overblijfmoeder, hulpmoeder en wat voor moeder dan ook ben) Bovendien kunnen we ook de auto pakken als het regent. De tuin zou een stuk groter zijn dus eindelijk konden we die felbegeerde trampoline kopen. Het huis was niet van beton. Eindelijk weer houten vloeren waardoor wij misschien wel weer een balkenplafond konden realiseren. En ineens durfde ik de knoop wel door te hakken. "Als je dit zo interessant vindt, moeten we een afspraak maken," zei ik kordaat. Mannie twijfelde, belde toch en een week later konden we gaan kijken. Nog weer een week later was het huis van ons.
5 maanden later woonden we er in. Het oude huis verkocht en overgedragen aan een nieuwe eigenaar.
En daar zitten we nu. Een huis uit 1970. Met een jaren 70 keuken (waar ik stiekem ook wel weer een beetje verliefd op ben) en schrootjes op de muren. Spachtelputz in de slaapkamer, in de gang en in de woonkamer waar geen schrootjes zitten, een gifgroene zolder met retrobehang... Kortom een huis niet naar onze smaak. Maar... wel naar ons zin. De badkamer deed Mannie meteen. Hij had in de weken van onze verhuizing het project badkamer. Ik deed de verhuizing. En zo kwam het dat we een dag na het inleveren van de sleutel van het oude huis in ons nieuwe huis in ons nieuwe bad konden badderen. Oh nee, de badkamer was nog niet klaar. Maar we konden in bad. En hoefden niet heen en weer te fietsen om ergens te gaan douchen. Stapje voor stapje ronden we nu projecten af. De badkamer is klaar, een kamertje boven wat we als wisselkamer gaan gebruiken tijdens de verbouwing is geïsoleerd en gestuukt. En daar is het eerste balkenplafond gecreëerd. Nu is Mannie het dak op de voorzolder aan het isoleren. Dan gaat hij daar kastruimte maken en kunnen we daar spullen overzichtelijk inruimen zonder dat we elke keer stapels dozen moeten verplaatsen die opgestapeld in een hoek staan.
Het is genieten. We krijgen weer nieuwe energie. We zijn zo blij met ons huis. Oh ja, het is best afzien soms. Als er weer stofwolken door het huis vliegen en ik weer ramen moet zemen omdat ze er na een breekactie gewoon niet uit zien. En dan neem ik, hoe gek dat ook klinkt, gewoon een dagje vrij. Even een poosje niets zeer noodzakelijks doen. Jam maken bijvoorbeeld van de enorme druivenoogst uit eigen tuin. Letterlijk oogsten van wat we niet gezaaid hebben. Eerst druiven van de struik halen, plukken, wassen, koken, de velletjes en pitjes uitknijpen en de sap opvangen, geleisuiker erbij en potten vullen. En weggeven daarna. Want ik ben de enige die jam eet. En als je zo'n 25 potten hebt gemaakt dan ga je daar meer dan genoeg aan hebben.
Of haken. Gewoon lekker in mijn eigen okergele stoeltje kruipen (ja die hebben we meeverhuisd) dekentje om, kopje thee erbij en gaan. Dat deed ik gisteren. Het regende toch. En omdat het projectje ook nog af moest diezelfde dag kwam ik ook niet meer uit die stoel. Heerlijk.
Wat ik maakte?
Little Bigfoot Monkey. Een klasgenootje van Doerak gaat verhuizen. En hoewel dat bekend terrein is voor Doerak gaat deze klasgenoot wel van school. Ze krijgt een junglekamer in hun nieuwe huis. Dus haakte ik een aapje. In haar lievelingskleuren. Als afscheidscadeau. Gisteravond heeft Doerak hem gegeven. En het blije snoetje van het vriendinnetje was meer dan genoeg. Mijn dagje rust was dubbel geslaagd.
Er zijn nog veel meer verhaaltjes te vertellen. Over de zelfgehaakte sleutelhangers die als adreswijziging weggegeven werden of over gordijnen die ik aan het haken ben. Maar voor vandaag is het genoeg. Fijne zondag en geniet ondanks de regen toch lekker van de rust van je eigen plekje. Met of zonder haaknaald.
