Zeg maar dag met je handje...

Het was een periode van afsluiten, afscheid nemen en nieuwe dingen ontdekken voor onze Doerak. (Ook een beetje voor onze Bolleboos. Die is aan het wisselen. En laat zijn melk tandjes voor wat ze zijn. De eerste heeft hij zelfs ingeslikt. Tijd voor grote mensen tanden.) De laatste keer bij het consultatiebureau, de laatste keer een woensdag morgen bij buurvrouw, de laatste oppasmorgen bij opa en oma, de laatste maandag thuis bij papa en de laatste dagen thuis bij mama. Maar ook het wennen op de basisschool, voor het eerst naar de hoogste groep van de crèche bij de kerk (waardoor er dus automatisch ook een laatste keer op de middengroep van de crèche bij de kerk was) en voor het eerst een kleuterfeestje vieren. En er was nog een laatste keer. De laatste keer op de peuterspeelzaal. Dat was vooral voor mama toch een weemoedig afscheid. Ik heb het niet zo op dramatisch en melancholisch doen over de periode afsluiten. Nooit gehad. De afscheidsavond van groep 8 deed ik zonder een spatje weemoed. De afscheidsavond op de MAVO ook. Tijd van komen en een tijd van gaan. Maar die peuterspeelzaal dat was toch wel een heerlijk tijd voor onze dame. Wat is haar juf altijd lief geweest. En wat heeft ze er een tijd doorgebracht. Vanaf dat ze twee en half is bracht ik haar elke week. Het gezellige sfeertje. De gemoedelijkheid. Dat ga ik toch wel missen.

Maar mevrouw was er klaar voor. Ze keek ontzettend uit naar het trakteer moment. Vooral toen ik bedacht dat ik best 8 sleutelhangers kon maken. Vooruit. 9 dan. De dochter van de juf heeft net voor de kerstvakantie afscheid genomen. Maar als je al die jaren samen op de peuterspeelzaal hebt gezeten mag zij er natuurlijk ook nog een. En uiteindelijk werden het er 10. Want de laatste moet ook nog iets te kiezen hebben.

En zo haakte ik. Eerst uit het boekje 'Amigurumi en mini's' van Tessa Ernst - van Riet. Doerak koos voor de krab en de vis en ik besloot voort te borduren op haar thema. Zo haakte ik dus nog de octopus, de flamingo en de pinguïn. Die laatste een beetje aangepast. Hij was te klein en ik vond  hem zo zielig ineengefrommeld op de foto staan in het boekje. Dus heb ik hem meer ruimte gegeven. Wat toeren er bij. Een wit vlak in plaats van twee. Kleine pinguïns worden groot, zeg maar. Maar om nu alles dubbel te maken dat vond ik ook weer een beetje saai. Dus zocht ik op internet naar nog andere sleutelhangertjes. Zo kwam ik eindelijk eens toe aan deze kikkers die ik lang geleden al eens gevonden en opgeslagen had.

 Ook vond ik Kaatje de libelle die prima paste bij al die waterbeestjes.

Ik zag een gekko patroon wat mijns inziens best door kon gaan voor een salamander. (hoeveel gehaakte aapjes lijken niet precies op een beer? En een laatst zag ik een hondje wat net een schaapjes was) Die Salamander was Doeraks favoriet. Helaas werd deze door een ander kindje gekozen. Maar ik heb beloofd dat ik hem dan nog maar eens zal haken. En ook was er nog dit lieve eendje waarvan de kinderen mijn versie vooral op een pinguïn vinden lijken. Klopt misschien ook wel een beetje. Maar dan komt dat vooral door de kleur. Ik had geen geel katoen in huis.

En dit geweldige zeepaardje. Al van klein kinds af aan vind ik zeepaardjes geweldig. Ik weet nog dat er een groot wandkleed in de wachtkamer van het gezondheidscentrum hing in de plaats waar ik als kind woonde en dat ik daar voor het eerst zeepaardjes zag. Ze hebben me nooit meer losgelaten. Dus met veel liefde heb ik dit zeepaardje gemaakt.  

Toen moest elke versie nog een snoepsleutel krijgen. Er moet wel iets te snoepen zijn bij een traktatie.

En van Doerak moest alles in een mandje of zo. Want dat hoort. Tja, een driejarige die bijna vier is weet precies te vertellen hoe het hoort. (ik heb genoten van die garnalenvingertjes die bij iedere gelegenheid waarin ze vertelde dat ze bijna vier was in de lucht gestoken werden. Eerst hield ze haar pinkje vast. Want die wilde steevast mee de lucht in. Tot oma haar had geleerd dat ze haar duimpje dicht kon houden. Dat was sneller geteld ook) Gelukkig was het theeblad goedgekeurd.

 En zo ging onze dame in een prinsessenjurk naar de peuterspeelzaal. Wat het leukst van alles was? Dat ze op de stoel mocht staan. Tja, zelfs in een prinsessenjurk blijft onze meid een Doerak.

Oh en een held ook. 's Middags kroop ze met jurk en al (wel bij mij op schoot) keurig in de tandartsstoel en liet ze al haar tandjes zien. Met zo'n prinsesje op schoot voel je je dan net de koningin.;-)

Geniet van deze nieuwe maand. Misschien zonder grote mijlpalen maar is niet elke dag, van God gekregen, een mijlpaal?