Delftsblauwe tas

 Oef dat is lang geleden. Veel te lang. Het komt er op de een of andere manier gewoon niet van. En dat vind ik dan toch wel weer jammer. Mijn goede voornemen voor 2022 is weer trouwer gaan schrijven. En waarom zou ik daar dan niet meteen mee beginnen. Goed maak voor jezelf het geluid alsof je terug in de tijd springt. Denk daarbij aan zon, zee en strand en bovenop een duintop zitten. En beeld je in dat je heerlijk op een bankje zit met een haakwerk in je handen. Ja heb je het beeld? Dat ziet er dan ongeveer zo uit:

We zijn inmiddels teruggespoeld naar het einde van het schooljaar 2020/2021. Bolleboos heeft schoolkamp. Het afsluitende kamp van zijn basisschool periode. Want ja, onze Bolleboos heeft de hele basisschool doorlopen. Hij is in groep 8 aangekomen. Er wordt driftig geoefend voor de musical op school. Er worden plannen gemaakt voor een eindejaarsfeest door actieve ouders. En de juffen zijn vreselijk druk geweest met de voorbereidingen voor het kamp. Deze moeder overigens ook. Want Bolleboos mag dan een slimme jongen zijn maar van prikkels en drukte houdt hij beslist niet. De laatste 2 jaar zijn erg pittig geweest voor hem. Zo pittig dat we dit jaar hebben besloten zijn schooltijden in te perken. Elke dinsdag middag is hij vrij. Dan haal ik hem al rond half 12 op en is zijn schooldag klaar. Als het nodig is pakken we daar ook een donderdag middag bij. En als een schooldag al te veel is dan is een schoolkamp helemaal te veel. Dat zagen we ruim van te voren al aan komen. Gelukkig is school heel coulant. En met de orthopedagoog die erbij betrokken is bedenken we dat ik wel even heen en weer rijdt. Twee dagen. Dan kan onze Bolleboos bij activiteiten zijn die hij leuk vind. Maar hoeft hij niet te blijven slapen. En kan hij zich bij mij terugtrekken wanneer het nodig is. Het is 5 kwartier rijden. Dus best een uitdaging. 2 dagen achter elkaar. Gelukkig is er in de andere groep 8 een andere leerling die ook een heel schoolkamp niet ziet zitten. (Laten we hem hier Christoffel noemen.) En we besluiten om af te wisselen. De moeder van Christoffel gaat de ene dag met de boys. Dan pas ik op haar dochter. Ik ga de andere dag. 

Zo komt het dat we die bewuste donderdag al voor dag en dauw bij Christoffel en zijn familie op de stoep staan. Doerak brengen we daar, zij zorgen dat ze op school komt, Christoffel gaat met ons mee. We zijn lekker op tijd. Parkeren onze auto ergens in Zeeland op een parkeerplaats en duiken maar meteen het bos in. Halverwege rijden de klassen ons achterop met de fiets. Ze hebben heerlijk geslapen. Net als die twee mannen waar ik mee onderweg ben. Al denk ik zelf dat die twee mannen van mij beter zijn uitgerust.

Terwijl de klassen een spel doen in het bos zit ik heerlijk op een bankje. Met een haakwerk in mijn handen. Ik ben een tas aan het versieren. Een jute tas. Die wil ik graag versieren voor moederdag. In een Delftsblauw thema. Alleen is moederdag al lang achter de rug. Ik dacht dat ik in een week wel iets gemaakt zou hebben. Maar dat lukt helemaal niet. En omdat er allerlei andere handwerkjes liggen te wachten zit er wel een beetje haast achter dit project. Soms moet ik me er echt toe zetten om er mee verder te gaan. Het is dat het af moet. Want ooit wil ik mijn moeder wel een cadeautje geven voor moederdag. Ook al wordt dat iets later dan begin mei. Maar hier in het bos is het vooral genieten. Er lopen volop wandelaars langs. Sommigen beginnen een praatje. Anderen groeten vriendelijk. Ik houd hier wel van. Hier kom ik wel tot rust. 

Tussen de middag neem ik de vrienden mee naar de volgende plek voor de volgende activiteit. Het strand deze keer. Eenmaal uit de auto komt de klas ook al weer snel aan. Ze stallen hun fietsen en we beginnen aan de klim door de duinen. Het pad is geasfalteerd. Maar, alle mensen, wat een klim is dat zeg. Tussen de gezellig kwetterende groep 8ers zien we eindelijk de zee. Nu is het nog maar een klein stukje. De klas installeert zich op het strand. Mijn taak van achterwacht begint weer. Eerst ga ik een tijdje met mijn voeten in het water zitten op een meerpaal. Maar het water stijgt en voor ik helemaal nat word trek ik me terug. Een kleine wandeling over het strand en het geasfalteerde pad weer op. Helemaal bovenaan staat een bankje. Vlak bij een ander bankje. Hier ga ik zitten. Ik ben snel op het strand als het moet. Maar ook ver genoeg om heerlijk te ontspannen. En daar ga ik weer. Meters maken is dit. De ene na de andere toer rolt van mijn naald. Sommige patronen heb ik zelf bedacht. Sommige patronen komen van internet. Andere randjes komen uit het boek 75 sierranden om te haken van Caitlin Sainio. 

En ondertussen komt de een na de andere strandganger hijgend en puffend boven. Het is gewoon grappig om te zien. Iedereen maakt wel een opmerking over de klim die ze net gemaakt hebben. Sommigen nemen even gezellig het andere bankje in beslag. Anderen puffen even uit en maken een praatje. Ook nu vermaak ik me weer prima. 

Veel te snel komen er kwetterende kinderen naar boven. "We zijn er weer. Heeft u hier al die tijd gezeten?" Zo lief dat ze daar dan aan denken. De tas is nog niet af. Maar wel een heel eind verder. Het is tijd voor de terugreis.

Nu springen we even een stukje verder in de tijd. Naar begin augustus. Springen jullie mee? Kamp en musical zijn achter de rug. Het is zomervakantie. We zijn net 3 weken weggeweest. En hebben in een bedrijfspand van mijn zwager waar we de ruimte hebben een verjaardag te vieren. Door dat we daar de ruimte hebben durven we het aan om met z'n allen bij elkaar te komen. Eindelijk kan ik de tas geven. Voor de vakantie lukte dat namelijk niet meer. Omdat ook vaderdag al verstreken is vul ik de tas tot de rand toe af met allerlei lekkere producten. Voor een uitgebreid ontbijt. Luxe beschuitjes, biologische honing, zelfgemaakte bosbessenjam, broodjes om af te bakken... je kan er een brunch van maken en dan nog heb je over. Zo krijgen mijn ouders allebei tegelijk hun cadeau. 

Oke we zijn weer in het heden. De tas wordt inmiddels goed gebruikt. Het ontbijt was heerlijk. En de jam viel ongelofelijk in de goede aarde. Dus wat dat betreft kwam het cadeau misschien te laat, maar was het wachten het wel waard. 

Madeliefjes voor ma-de-liefste