In de bedstee met de double trouble deken

 Toen we voor de tweede keer verhuisden in 4 jaar tijd waren Bolleboos en Doerak op z'n zachtst gezegd niet heel blij met onze beslissing. En wat doe je dan als ouders: je probeert je kinderen te paaien. Ze zouden een trampoline in de tuin krijgen. Doerak kreeg een slaapkamer met een wasbakje. En Bolleboos kreeg de hele zolder. Die zolder moest papa eerst nog even gaan opknappen. Want die zolder was ooit ingericht in de jaren 70 en daarna nooit meer. Wij hadden geen retrobehang. Wij hadden gewoon het originele appeltjesgroene behang met een motief uit de zeventiger jaren. En ook de plafondplaten waren appeltjesgroen. En de meubels waren bruin. De gordijnen en de kussentjes ook.

Bolleboos en Doerak verzoenden zich snel met de verhuizing. Toen we eenmaal het huis van buiten hadden bekeken in het donker en ze de buurt een beetje verkend hadden en toen ze hoorden dat ze op hun eigen school bleven en dat we naar dezelfde kerk zouden blijven gaan wilden ze zo snel mogelijk verhuizen. Wel nu. Of wij nu zo geslaagd waren in dat bewusten mooie voorspiegelen of dat ze zich gewoon schikten in het onvermijdelijke en er dan maar het beste van maakten weten we niet. Maar gelukkig gingen ze vol enthousiasme mee toen het eenmaal zo ver was. 

Het huis was niet alleen op zolder volledig ingericht naar de jaren 70. Ook op de andere verdiepingen was er duidelijk niet veel meer gedaan nadat het 50 jaar geleden ingericht was. Niet dat het verwaarloosd was. Verre van dat. Overal was met liefde geklust en overal zag de boel er netjes uit. En dat was wat ons over de streep trok. Want we konden niet van te voren alles verbouwen. We moesten in het huis trekken zoals het was. En dat betekent dat we schrootjes aan de muren hebben. En een schitterende keuken met tegeltjes aanrecht en bruine wasbak. (Ik ben werkelijk waar verliefd op die keuken. En ik weet dat hij aan zijn eind is en er ooit een andere in moet. Maar dat gaat me aan het hart.) Bovendien hadden we een piepklein badkamertje die wel hoognodig aan vervanging toe was. Die pakte Mannie dus als eerste aan. Terwijl ik project verhuizen op me nam, begon hij aan het project badkamer. Dat liep gesmeerd en na 3 weken konden we in het nieuwe huis in bad de dag nadat we de sleutel van het oude huis hadden ingeleverd. 

Na de badkamer was de hobbykamer aan de beurt. Simpelweg omdat er met de huidige inrichting die de bewoners achter gelaten hadden geen bed in paste. Die pakten we goed aan. Daarna verhuisde Bolleboos met een deel van zijn speelgoed naar beneden. Hij verliet zijn appeltjesgroene appartement voor de hobbykamer waar zijn bed net in paste. 

En dat appartement toverde Mannie in de weken die volgden om naar een prachtig, warm, goed geïsoleerd, grijs/wit paleisje. Niet alleen voor de muren en plafondplaten was alles spic en span. Ook erachter was alles goed geïsoleerd. Vlak voor Bolleboos zijn verjaardag kwam de zolderkamer af. Dit kwam mede door de coronacrisis en de lockdown die zorgde voor ander werk voor Mannie dan hij normaal deed. En omdat er niet meteen voldoende ruimte was om al zijn uren ingezet te worden kon hij flink doorklussen. Ik was namelijk ook thuis. Want ik was drie weken lang verkouden. En had geen reuk of smaak. (helaas konden we toen nog niet testen) Dus terwijl ik beneden de kinderen bezig hield met hun schoolwerk zat Mannie de maandag en dinsdag onafgebroken op zolder. Timmerde een kastenwand. Kasten onder de schuine kap (die wij in beslag genomen hebben voor onze spullen) een bedstee (die ik meteen voor ogen zag en waar Mannie op mijn aanwijzingen begon met bouwen. Zelf had hij nog geen idee hoe die bedstee er uit moest komen te zien) een bureau en een kastenwand waar Bolleboos zijn speelgoed in op kan bergen en waar zijn kleding in zit. 

Bolleboos kon de dag voor hij jarig was op zijn kamer slapen. En ondertussen had ik ook niet stil gezeten. De Double Trouble deken waar ik al een tijd mee bezig was kwam af. Wat een geluk dat ik dat af had vlak voor Bolleboos zijn nieuwe kamer in kon. En al is het op zolder lang zo koud niet als dat het vorig jaar winter was die deken ligt heerlijk op zijn bed en hij slaapt er elke avond onder. 

Het verhaal van die deken? Dat zou ik bijna vergeten terwijl dit geen bouwblog is maar een handwerkblog. Nadat de deken van Doerak af was wilde ik eigenlijk meteen weer aan een nieuwe beginnen. Nu wilde ik er een voor Bolleboos maken. En Bolleboos wilde dat ook wel graag. Dus zochten we samen op internet naar een mooi patroon. Daarna zijn wij samen naar de wolwinkel gegaan en kochten we een grote stapel bollen. Daar ging ik tijdens een hittegolf in de zomervakantie mee aan de slag. Nu is het nog een klein lapje, verklaarde ik naar Mannie. Maar straks in de winter is het heerlijk haken met zo'n deken over mijn benen. Nou dat was waar. Er ging nog een zomer en nog een winter overheen. En ik vond het heerlijk haken. Niets van waar dat het dubbele problemen waren zoals de naam deed vermoeden. Het tunisch haken vond ik een feest om te doen. En de steken zorgden ook niet voor al te veel problemen. De enige problemen die ik wel eens tegenkwam was dat ik een steek niet mooi vond voor een jongensdeken. En dan zocht ik een andere op internet. Ook in overleg met Bolleboos. Zo werd het echt zijn deken. 

Toen de deken af was en ik merkte dat Bolleboos er zo blij mee was was het dubbel genieten. Eerst genieten van al het werk. En toen genieten van mijn 11 jarige zoon die zo heerlijk onder zijn deken kan kruipen. 

Wat een knuffels heeft deze jongen in zijn nisje in zijn bedstee. Heel veel door mama gehaakt. Sommige is al eens over geblogd. Sommige nog nooit. Binnenkort zal ik het verhaal van een van hen vertellen