Voor de scholen dicht gaan nog even een berichtje op mijn blog. Want het zou zo maar kunnen dat dat met de kinderen om me heen even voorlopig niet gaat lukken. En ik had beloofd in mijn vorige bericht dat ik nog iets over een van Bolleboos zijn knuffels zou vertellen.
Ik had bedacht om voor Doerak en Bolleboos iets te maken voor Sinterklaas. Ik bedacht een gehaakte Pikachu voor Bolleboos. En een speelboek voor Doerak. En dan heb ik het niet over het afgelopen sinterklaasfeest. Ook niet voor het feest van vorig jaar. Maar het jaar daar voor. Ik knutselde eindeloos op zolder met veel moed en energie. Maar de cadeau's kwamen niet op tijd af. Toen sint eenmaal voorbij was en de urgentie er af was bleven de knutsels liggen. Er waren andere dingen.
Uiteindelijk pakte ik het haakwerk van Bolleboos weer op. Het schuldgevoel wat elke keer boven kwam drijven als ik het half af werkje tegen kwam was sterk genoeg om er voor te zorgen dat ik het weer op pakte. Ik vond het niet heel leuk meer. Dat kwam waarschijnlijk omdat er druk achter zat. Ik had wat beloofd aan Bolleboos en dat moest nu eenmaal gebeuren. Maar eenmaal weer echt goed aan de gang kreeg ik er toch weer plezier in. Ik nam hem mee op naar de camping in de meivakantie. En was echt streng voor mezelf. Eerst die knuffel... dan wat anders. En zo kwam hij eindelijk af. Ik zette alle delen meteen vast. Dat vind ik zelf altijd een moeilijk karwei. Want meestal komen de onderdelen scheef te zitten. En moet ik meerdere keren dingen los halen en opnieuw vast maken. Maar onderdeeltje voor onderdeeltje ging het goed. Dan heb ik niet de spanning tijdens het haken dat ik zoveel tegelijk moet aanzetten straks aan het eind.
Eenmaal af beloofde ik mezelf dat ik hem gelijk op de foto ging zetten. Maar de verhuizing had eerst prioriteit. En daarna kwamen er nog 1001 prioriteiten. Af en toe bekroop me een vaag schuldgevoel. Ik moest het knuffeltje nog op de foto zetten. Want ik wilde hem laten zien aan de maakster van het patroon: Sabrina. Nu ik afgelopen week toch met het fototoestel boven was om de deken op de foto te zetten begon ik ook maar meteen met het fotograferen van Pikachu.
Waarom nu precies Pikachu? Bolleboos heeft een papa die gek is op gamen. En dan vooral de games van Nintendo. Hij is een verzamelaar. Nu verzamelt Mannie niet meer zo fanatiek als vroeger. Maar hij wil nog wel graag de topstukken hebben. Dus hier in huis staan alle Nintendoconsoles en een enorme verzameling spelletjes. Bolleboos grasduint graag in die spelletjes. En dus ontdekte hij Pokémon. Hij speelt verder nauwelijks spelletjes van Pokémon. Maar toen hij een knuffel van Pikachu ontdekte in een gamewinkel (wij bezoeken als we gaan winkelen nog al eens een gamewinkel omdat de mannen daar zo blij van worden.) wilde hij die graag hebben. Vandaar dat ik dit knuffeltje wilde maken. En toen ik daar ook nog een gratis patroon van vond kon mijn dag niet meer stuk. En toen Bolleboos eindelijk zijn Pikachu kreeg zijn dag ook niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Klets gezellig mee en laat een berichtje achter. :-)