Spijkerbroektas... Van iets wat is geweest iets maken wat is.

Oh oh, elke keer als ik een berichtje plaats neem ik me voor weer meer te bloggen. Om elke week een berichtje te plaatsen. Ik heb genoeg gehandwerkt het afgelopen jaar. Maar steeds opnieuw schiet het er weer bij in. Er zijn eerst zoveel dingen die moeten. Dan dingen die ook moeten maar iets minder hard moeten. En dan blijft soms de-dingen-doen-die-ik-wil te lang liggen. Ach, ik denk dat het herkenbaar is voor iedereen. Soms wil je wel maar lukt het niet. Ik ga weer een nieuwe poging doen. Nu zonder goede voornemens. Wie weet helpt dat wel. ;-)

Doerak kreeg toen ze naar school ging een mooie roze geruite tas van oma. Met geborduurde lapjes en zakjes er op. Toen opa en oma Doerak eens van school haalden een paar jaar later vond oma de tas wel erg versleten. Nog voor ik de kinderen op kwam halen was er een nieuwe tas geregeld. Een blauwe dit keer. Met een applicatie van een uil erop. Iedereen blij en tevreden. En Doerak ging weer gezellig met nieuwe tas naar school.

Nu halen opa en oma Doerak niet zo heel vaak van school. Ik zorg toch meestal wel dat ik alles zo kan plannen dat ik zelf de kids bij het hek op kan wachten. Of Mannie is op tijd thuis. Dat ergens in het najaar de tas toch op zijn eind begon te raken werd niet meteen door oma gesignaleerd. Ik had in ieder geval tijd genoeg om te bedenken dat ik misschien wel een spijkerbroek tas kon maken. Dat moet ik toch eens zelf uitproberen in de herfstvakantie. Zo gedacht... zo niet gedaan. Ik besprak met Doerak het idee en zij was enthousiast. We zochten zelfs spijkerbroeken uit die echt versleten waren. En toen bleef het project liggen. De herfstvakantie ging voorbij. En Doerak ging weer naar school met haar versleten tas.

In de kerstvakantie kwam er niets van. We waren maar een klein deel van de vakantie thuis. De rest brachten we door in de chalet van mijn schoonouders. Inmiddels was die versleten tas wel door oma ontdekt maar ik vertelde stoer dat ik een spijkerbroektas wilde maken. Van mijn oude spijkerbroek. In de voorjaarsvakantie ging ik aan de slag. Ik knipte een beetje, naaide hier en daar een naadje, paste eens een beetje en ontdekte dat hij veel te groot was. Echt te ruim voor een meisjes ruggetje van 8 jaar oud. Dus zochten we naar nog een oude spijkerbroek. Een die wat smaller was. Bolleboos had er nog wel een liggen met een gat in zijn knie. Dus knipte ik weer, zocht ik voeringsstof en toen was de vakantie voorbij.

Ik liet de tas in een hoekje liggen om mezelf te dwingen om toch nog verder te gaan. Maar zo even hap snap tussendoor kan ik niet naaien. Tot overmaat van ramp was in de vakantie ook mijn eigen naaimachine nog kapot gegaan. Ik had er inmiddels een geleend van mijn schoonmama die niet perse meteen terug hoefde. Want het is haar reservemachine. Maar ik moest toch weer moed verzamelen om aan de slag te gaan op een vreemde naaimachine.

Nou die moed had ik niet hoeven verzamelen. Wat een verademing ontdekte ik toen ik verder ging. Wat een verschil met mijn eigen naaimachine die tweedehands toch echt 300 euro had gekost. Maar waar ik altijd maar op zat te mopperen. Hij deed gewoon nooit wat hij moest doen. En ik maar denken dat het aan mij lag. Niet dus ontdekte ik via een naaimachine van 30 jaar oud. Wat een heerlijke machine. Wat een zonnetje. Wat een lieffie. Ik ben inmiddels smoorverliefd op een geleende naaimachine. Maar dat terzijde.

 Wanneer ik dan toch verder ging? In de lockdown? Nou dat wilde ik best. Gezellig aan tafel terwijl de kids om me heen dartelden. Maar dat viel vies tegen. Het schoolwerk nam het grootste gedeelte van de dag in beslag. En ik moest toch echt flink meehelpen. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen met een Bolleboos in groep 7 en een Doerak in groep 5. Maar Doerak heet niet voor niets Doerak. Zodra ze mijn rug ontdekte stopte ze met werken en ze ging pas weer verder na de nodige moppers. Wanneer ik maar de hele morgen aan tafel bleef zitten en bij elk teken van ongeconcentreerd zijn haar maande om door te werken ging het goed. Naaien? Nee dat werd niets. Daar had ik toch echt de meivakantie voor nodig. Op de laatste zaterdag van de meivakantie ging ik driftig aan de slag. Ik zag dat ik verder was dan ik dacht. Eigenlijk hoefde alleen de voering nog maar. En de hengsels. Dus als ik door werkte...

Buiten was het inmiddels erg gezellig. Niet alleen mijn eigen kinderen speelden daar. Ook de buurkinderen, en de kinderen van de buren daarnaast. En nog wat vriendinnetjes van het pleintje. Doerak schonk eigenhandig bekers limonade in. Geen wanklank werd gehoord. Toen ik uiteindelijk eens buitenkwam om de tas te passen zag ik waarom het zo gezellig was. De hele trampoline lag vol met zand uit de zandbak. En om de trampoline en zandbak heen lag zo ongeveer de rest van het zand. De zandspeeltjes lagen overal en daar tussen speelgoed wat niets met de zandbak of trampoline te maken had. (Al dacht ik altijd dat een zandbak en trampoline ook niets met elkaar te maken hadden maar dat bleek toch anders te liggen.) Een buurman kwam eens kijken. En zag de chaos. "Tja," verontschuldigde ik me. "Ik had mezelf een dagje vrij gegeven." Met vereende krachten hebben we de boel weer aardig zandvrij gekregen. Maar Bolleboos dacht daar heel anders over toen hij al springend gestriemd werd door zandkorrels.

Zondag heb ik de tas afgemaakt. De laatste dingen namen toch nog meer tijd in beslag dan ik dacht. Denken jullie dat ook altijd wanneer je bijna klaar bent? Dat je nog maar een uurtje werk hebt en dat het toch nog een halve dag duurt? Nou zo ging het ook bij de tas. Maar hij kwam af. Helemaal. Doerak kon na de lockdown met haar nieuwe tas naar school.

En de bloemetjes? Die waren een extra bestelling van Doerak. Ze wilde graag gehaakte bloemetjes. Ze zocht ze ook nog zelf uit het boek: 100 bloemen om te haken en te breien van Lesley Stanfield. En wees zorgvuldig waar welke bloem moest komen. Dat kon nog mooi even in de avonduurtjes.